Jaren geleden woonde en werkte ik in Zuid Afrika en sleurde toeristen rond door het land. Die kwamen natuurlijk vooral om de Big Five te zien: olifant, buffel, leeuw, luipaard en neushoorn. Vaak kostte het moeite de toeristen ook naar een township te krijgen – al oefende ik nogal druk uit (‘hoe kun je nu in Zuid Afrika geweest zijn en geen township bezocht hebben?). In die rondreis van 28 dagen zaten verschillende wildreservaten waar we vanaf 5 uur in de ochtend tot en met het begin van de nacht verschillende ‘game-safaries’ deden. Veel toeristen hielden in hun dagboekjes het spotten van de Big Five bij. (Overigens worden de dieren in deze groep zo genoemd omdat ze geen natuurlijke vijand hebben... Daar is de mens niet in gerekend.)
Tijdens een van die safaries zat ik wat te lezen (de toeristen verdrongen elkaar voor de ramen) en las toen een interessant verhaal van een Zwitserse mevrouw die de opwinding over de Big Five nogal belachelijk maakte. Ik hoefde maar om me heen te kijken om te zien wat ze bedoelde. Haar boodschap was dat er zoveel (andere) dingen te zien zijn, die weinig tot geen aandacht krijgen. Zo was ze zelf gefascineerd geraakt door het wriemelende leven en benoemde dat tot de Small Five. Al kun je ook gemakkelijk spreken van de Small Fifty – maar dan verdwijnt natuurlijk de link met de Big Five. Jaren later bouwde ik mijn eigen fascinatie met mieren op – wellicht daarover later meer.
Dit verhaal over de Small Five kwam in mijn herinnering terug toen ik het wriemelende leven in mijn huis in Deheisha vluchtelingenkamp zag. In eerste instantie soms alleen wat sporen (‘wat is dat – het lijkt wel een slakkenspoor op het aanrecht..’). Of bij een toiletbezoek in de nacht grote, zwarte, wegrennende ‘dingen’. Ik begon er wat specialer op te letten, met als resultaat dat ik inmiddels mijn eigen Small Five heb! De keuze was niet gemakkelijk; ik koos niet uit 50 insecten en andere gedierte, maar uit minstens 100.
Maak kennis met: de slakken, voornamelijk wonend in de keuken en zich heel erg thuisvoelend in de gootsteen. Ik vind vooral de sporen heel vies om te zien. Die zijn echt overal: glinsterend op onverwachte plaatsen. Ze wandelen zelfs over mijn washandje, dat hoog aan een spijker aan de muur hangt...
Ook heel fascinerend zijn de grote kakkerlakken in de badkamer, vooral zichtbaar vanaf het begin van de avond. Om ze af te schrikken (ik weet niet of ze bijten) heb ik ze een keer natgespoten met de sproeier (die in de plaats komt van toiletpapier). Helaas bleken ze daar niet tegen te kunnen en lagen ze de volgende ochtend dood in de badkamer. Als dierenliefhebber zal ik dat dus niet meer doen.
Verder zijn er mieren, van allerlei soort. Groot, klein, verschillende kleuren – van lichtbruin tot zwart. Er huist een nest rondom de kraan in de keuken (zeker geen suikerliefhebbers?) en zijn de verkenners (mieren hebben een strikte taakverdeling) te vinden op alle andere plaatsen in huis. Als een echte boeddhist stap ik over ze heen...
In de slaapkamer (waarom alleen daar? Ik heb daar niet eens een raam!) zijn muggen te vinden. Veel kleiner dan die wij in Nederland kennen en het zoemen hoor ik niet vanwege mijn oordoppen, maar de steken zijn verschrikkelijk. In mijn eerste nacht hier ben ik gestoken in mijn linkerslaap en de plek is nu – ruim 3 weken later, was het wel een mug? – weliswaar geslonken, maar nog steeds pikzwart. De bult geeft een mengeling van jeuk en pijn; beesten dus om serieus te nemen – ik smeer me nu elke avond in met DEET.
Tot slot moet ik een keuze maken tussen allerhande insecten, maar kies voor de vliegen. Het is hier een paradijs voor vliegen: overal ligt en hangt vlees open een bloot; het vuilnis stapelt zich overal op, ondanks de inspanningen van de straatvegers en de grote containers waarop UN (United Nations) staat. Ze zijn klein, zwart en uiterst lastig....
Zo, nu kent u mijn Small Five ook! Trouwens: ik heb al dagen een hele rare uitslag tussen mijn vingers en in mijn handpalmen. De kinderen bezweren me dat dit door mieren komt; maar daar geloof ik natuurlijk niks van...
dinsdag 31 juli 2007
maandag 30 juli 2007
Nog meer les...
Gisteren ontmoette ik op straat Fatima, een prachtige zwarte mevrouw die bijna perfect Engels spreekt. Ze blijkt lerares Engels te zijn en geeft in haar vrije tijd bijlessen. Ze was meteen geinteresseerd in mijn 'methode' en trok een moeilijk gezicht toen ze mijn lesboek zag. Ze vindt het niveau van het Engels in Palestina over het algemeen bedroevend, maar nodigde me van harte uit om bij haar de bijlessen bij te wonen om daar een idee van te krijgen. Om 16.00 uur zat ik naast Fatima in de lesruimte in haar huis; bij de leerlingen had ze mijn komst al aangekondigd - die zaten er dan ook wat bangig bij...
De kinderen, in leeftijd variërend van 9 tot 16, kregen intensief les en allemaal op een verschillend niveau. Het meest interessant vond ik het Palestijnse leerboek Engels. Van hoog niveau (veel te hoog, volgens Fatima) met zelfs een uitleg over het beleid van de regering. Die hechten veel belang aan het goed leren van Engels, omdat dit de taal is waarmee de mensen in de wereld zich verstaanbaar kunnen maken aan iedereen. Alle schoolkinderen worden geacht vanaf hun 10e jaar Engels te leren. Elk hoofdstuk draagt ook nog belangrijk bij aan de algemene ontwikkeling, gezien de vele onderwerpen die de revue passeren. Ik was onder de indruk.
Om 5 uur kwamen er wat oudere leerlingen bij Fatima, die geacht worden een gesprek in het Engels te kunnen voeren. Dat lukte pas goed toen bleek dat we een aantal van dezelfde films gezien hadden. En we vonden allemaal Jim Carey leuk - en Johnny Depp!
Voor Karama was het vandaag een 'zwarte' dag: onze depka-leraar Fadi kwam afscheid nemen. Van beide lessen heb ik een filmpje gemaakt, de titels zijn alleen per ongeluk verwisseld. Het volgende filmpje gaat dus over de jongens....
http://www.youtube.com/watch?v=8jnrR7NmWK8 Het andere filmpje houden jullie nog tegoed.
Fadi - die student is - heeft een baantje voor de zomervakantie gevonden. Niet naast de deur, maar in Jericho - vandaar zijn afscheid van Karama. (Ik was natuurlijk nieuwsgierig wat zo'n baantje oplevert: hij verdient er 50 NIS = 10 euro per dag mee...) Gelukkig is het baantje 'maar' voor 6 dagen per week. Hij kan dus gelukkig zijn belofte nakomen me wat meer van de Westbank te laten zien...
Een van de oudere jongens van Karama is bijna onhandelbaar; zelfs voor zijn vader brengt hij geen enkel respect op. Ik zou hem moeten rapporteren bij Yasser, maar mijn twijfels hierover heb ik al met jullie gedeeld. Vanmorgen was Luay, de broer van Yasser, in Karama en met hem kon ik het hier goed over hebben. Luay woont in Zweden en begrijpt beter waar ons geduld vandaan komt - en dat dit geen uiting is van watjesgedrag. Gezamenlijk hebben we een gesprek met de jonge Ahmad gehad, heel rustig - maar heel raak. De grote knul was in tranen. Wat denken jullie: hoe lang gaat dit werken?
De katjes van de huiskat van Karama groeien gestaag. Met de dag dat ik ze 'mortadella' voer vraag ik me af waarom en waartoe... Niemand voert hier katten, waardoor ze altijd uitgehongerd zijn. Katten die zich - scheel van de honger - in keukens wagen om eten te stelen - worden hardhandig verwijderd. Voor kattenliefhebbers - zoals velen van ons - een duivels dilemma.... En het zijn natuurlijk geen leuke, lieve katjes - die katten weten niet wat het is om geaaid te worden!
De kinderen, in leeftijd variërend van 9 tot 16, kregen intensief les en allemaal op een verschillend niveau. Het meest interessant vond ik het Palestijnse leerboek Engels. Van hoog niveau (veel te hoog, volgens Fatima) met zelfs een uitleg over het beleid van de regering. Die hechten veel belang aan het goed leren van Engels, omdat dit de taal is waarmee de mensen in de wereld zich verstaanbaar kunnen maken aan iedereen. Alle schoolkinderen worden geacht vanaf hun 10e jaar Engels te leren. Elk hoofdstuk draagt ook nog belangrijk bij aan de algemene ontwikkeling, gezien de vele onderwerpen die de revue passeren. Ik was onder de indruk.
Om 5 uur kwamen er wat oudere leerlingen bij Fatima, die geacht worden een gesprek in het Engels te kunnen voeren. Dat lukte pas goed toen bleek dat we een aantal van dezelfde films gezien hadden. En we vonden allemaal Jim Carey leuk - en Johnny Depp!
Voor Karama was het vandaag een 'zwarte' dag: onze depka-leraar Fadi kwam afscheid nemen. Van beide lessen heb ik een filmpje gemaakt, de titels zijn alleen per ongeluk verwisseld. Het volgende filmpje gaat dus over de jongens....
http://www.youtube.com/watch?v=8jnrR7NmWK8 Het andere filmpje houden jullie nog tegoed.
Fadi - die student is - heeft een baantje voor de zomervakantie gevonden. Niet naast de deur, maar in Jericho - vandaar zijn afscheid van Karama. (Ik was natuurlijk nieuwsgierig wat zo'n baantje oplevert: hij verdient er 50 NIS = 10 euro per dag mee...) Gelukkig is het baantje 'maar' voor 6 dagen per week. Hij kan dus gelukkig zijn belofte nakomen me wat meer van de Westbank te laten zien...
Een van de oudere jongens van Karama is bijna onhandelbaar; zelfs voor zijn vader brengt hij geen enkel respect op. Ik zou hem moeten rapporteren bij Yasser, maar mijn twijfels hierover heb ik al met jullie gedeeld. Vanmorgen was Luay, de broer van Yasser, in Karama en met hem kon ik het hier goed over hebben. Luay woont in Zweden en begrijpt beter waar ons geduld vandaan komt - en dat dit geen uiting is van watjesgedrag. Gezamenlijk hebben we een gesprek met de jonge Ahmad gehad, heel rustig - maar heel raak. De grote knul was in tranen. Wat denken jullie: hoe lang gaat dit werken?
De katjes van de huiskat van Karama groeien gestaag. Met de dag dat ik ze 'mortadella' voer vraag ik me af waarom en waartoe... Niemand voert hier katten, waardoor ze altijd uitgehongerd zijn. Katten die zich - scheel van de honger - in keukens wagen om eten te stelen - worden hardhandig verwijderd. Voor kattenliefhebbers - zoals velen van ons - een duivels dilemma.... En het zijn natuurlijk geen leuke, lieve katjes - die katten weten niet wat het is om geaaid te worden!
zondag 29 juli 2007
Over lesgeven en lijfstraffen...
Een van de redenen dat ik deze zomer naar de Westbank ben gegaan, is de mogelijkheid om te oefenen op het lesgeven. Niet over levensbeschouwing of maatschappij-oriëntatie (waar ik in de Master Humanistiek voor opgeleid word), maar Engelse les. Het centrum van Karama is natuurlijk geen school – het moet dus wel leuk blijven – maar Engelse les is dringend noodzakelijk voor de toekomst van de kinderen. En vooral de nabije toekomst voor de groep die binnenkort naar Denemarken vertrekt.
Het eerste probleem dat ik moet zien op te lossen is het verschil in niveau tussen de kinderen. Er zijn absolute beginners bij – die nog moeten beginnen met het alfabet, maar ook al wat gevorderden met wie een soort van simpele conversatie mogelijk is. Die vinden trouwens van zichzelf dat ze al heeeel gevorderd zijn.... Laten we zeggen dat mijn niveau in het Arabisch vergelijkbaar is met hun niveau in het Engels.
Onderwijzers in Palestina, maar ook de leiding in Karama, hanteert een ijzeren discipline. Deze is bij ons bij wet verboden. Ik kan mijn ordeproblemen dus niet met de stok oplossen (ik heb aan de leiding uitgelegd dat dit in Nederland verboden is, en ik deze wet ook hier wil respecteren). Heel democratisch heb ik vervolgens de groep leerlingen gevraagd wat een passende straf zou zijn, als iemand de les verstoorde (wat heel vaak gebeurt). Voor straf 10 keer opdrukken vonden ze wel passend. Ik was zo dom om de straf in de klas te voltrekken; zie je het voor je – al die jongens die onder grote hilariteit hun opdrukjes in het midden van het lokaal doen? Enfin, deze les had ik geleerd. De volgende stap in het proces van straffen was dus dat de lawaaimaker het lokaal moet verlaten en buiten opdrukjes moet doen tot ik hem terug roep. Dat ging een paar keer goed, tot een paar jongens liever opdrukjes bleven doen dan terug te komen in de les... Ook deze straf was dus uitgewerkt.
Het is trouwens niet zo dat er geen respect is voor mij als de lerares, ze vinden me super-cool zelfs! Ik maak grapjes in het Arabisch en doe van alles om de lessen levendig te maken. Maar dit is tegelijkertijd het probleem: iemand die zó leuk is en nooit slaat – hoef je niet helemaal serieus te nemen.
Regelmatig hebben de kinderen een soort vergadering (daar moet alles voor wijken – het lijkt soms wel zo’n collectief geleide communistische boerderij...., een sovchose of kolchoze) en daar mogen wij als leiding bij aanwezig zijn. ‘Mijn’ probleem kreeg daar ook een keer de aandacht. Men besloot vervolgens collectief dat vervelende leerlingen op een lijstje gezet moeten worden en de directeur later met die gasten zal afrekenen... Lezer, u voelt hem al aankomen; ik heb nog geen namenlijstje aan de directeur gegeven. Simpel omdat ik weet wat er daarna gebeurt. Na een incident waar ik niets mee te maken had, heeft hij een groepje jongens naar het dak van ons centrum gestuurd om opdrukjes te doen. De jongens lieten me later de brandwonden in hun handen zien... En mijn volgende probleem is dat ze allemaal gewoon echt leuk zijn! Ze zijn altijd vrolijk, hulpvaardig en – op hun manier – leergierig. Wat wil een lesgever nog meer?
Sinds gisteren hebben de kinderen weer een nieuwe leider, democratisch gekozen natuurlijk. Elke leider begint natuurlijk met nieuwe regels te stellen: mijn lestijden fluctueren dan ook nog al. Het is wel grappig om te zien dat een nieuw gekozen leider zich meteen als leider gedraagt, maar ook zo behandeld wordt door de rest. Het werkt dus vrij aardig. Ik heb me dan ook voorgenomen om tijdens problemen in de les, deze ra’ys – vanaf gisteren Osama – in te schakelen.... Slim, of niet?
De dag van gisteren eindigde overigens met een fantastisch concert op de Universiteit van Bethlehem. Maar daarover later wellicht meer.
Het eerste probleem dat ik moet zien op te lossen is het verschil in niveau tussen de kinderen. Er zijn absolute beginners bij – die nog moeten beginnen met het alfabet, maar ook al wat gevorderden met wie een soort van simpele conversatie mogelijk is. Die vinden trouwens van zichzelf dat ze al heeeel gevorderd zijn.... Laten we zeggen dat mijn niveau in het Arabisch vergelijkbaar is met hun niveau in het Engels.
Onderwijzers in Palestina, maar ook de leiding in Karama, hanteert een ijzeren discipline. Deze is bij ons bij wet verboden. Ik kan mijn ordeproblemen dus niet met de stok oplossen (ik heb aan de leiding uitgelegd dat dit in Nederland verboden is, en ik deze wet ook hier wil respecteren). Heel democratisch heb ik vervolgens de groep leerlingen gevraagd wat een passende straf zou zijn, als iemand de les verstoorde (wat heel vaak gebeurt). Voor straf 10 keer opdrukken vonden ze wel passend. Ik was zo dom om de straf in de klas te voltrekken; zie je het voor je – al die jongens die onder grote hilariteit hun opdrukjes in het midden van het lokaal doen? Enfin, deze les had ik geleerd. De volgende stap in het proces van straffen was dus dat de lawaaimaker het lokaal moet verlaten en buiten opdrukjes moet doen tot ik hem terug roep. Dat ging een paar keer goed, tot een paar jongens liever opdrukjes bleven doen dan terug te komen in de les... Ook deze straf was dus uitgewerkt.
Het is trouwens niet zo dat er geen respect is voor mij als de lerares, ze vinden me super-cool zelfs! Ik maak grapjes in het Arabisch en doe van alles om de lessen levendig te maken. Maar dit is tegelijkertijd het probleem: iemand die zó leuk is en nooit slaat – hoef je niet helemaal serieus te nemen.
Regelmatig hebben de kinderen een soort vergadering (daar moet alles voor wijken – het lijkt soms wel zo’n collectief geleide communistische boerderij...., een sovchose of kolchoze) en daar mogen wij als leiding bij aanwezig zijn. ‘Mijn’ probleem kreeg daar ook een keer de aandacht. Men besloot vervolgens collectief dat vervelende leerlingen op een lijstje gezet moeten worden en de directeur later met die gasten zal afrekenen... Lezer, u voelt hem al aankomen; ik heb nog geen namenlijstje aan de directeur gegeven. Simpel omdat ik weet wat er daarna gebeurt. Na een incident waar ik niets mee te maken had, heeft hij een groepje jongens naar het dak van ons centrum gestuurd om opdrukjes te doen. De jongens lieten me later de brandwonden in hun handen zien... En mijn volgende probleem is dat ze allemaal gewoon echt leuk zijn! Ze zijn altijd vrolijk, hulpvaardig en – op hun manier – leergierig. Wat wil een lesgever nog meer?
Sinds gisteren hebben de kinderen weer een nieuwe leider, democratisch gekozen natuurlijk. Elke leider begint natuurlijk met nieuwe regels te stellen: mijn lestijden fluctueren dan ook nog al. Het is wel grappig om te zien dat een nieuw gekozen leider zich meteen als leider gedraagt, maar ook zo behandeld wordt door de rest. Het werkt dus vrij aardig. Ik heb me dan ook voorgenomen om tijdens problemen in de les, deze ra’ys – vanaf gisteren Osama – in te schakelen.... Slim, of niet?
De dag van gisteren eindigde overigens met een fantastisch concert op de Universiteit van Bethlehem. Maar daarover later wellicht meer.
zaterdag 28 juli 2007
Marriage: Palestinian style...
Two days ago there was a big party – just 6 meters from my front door in Deheisha refugee camp in the Westbank. Two of my neighbors got married at the same time: the brides were not sisters by the way. The men celebrated the marriage outside on this big stage (see my film on Youtube, the link is in yesterday’s message); the women did it separately in a crowded room in the house. When you think this is all – you are wrong. Yesterday the second celebration took place – in a large hall in Bethlehem, and of course we (as good neighbors) were invited. I decided to dress my self as a Palestinian woman (I lent a beautiful dress from my sister Amal and wore a black scarf). It was a very special wedding, because the guests were mixed. Normally there are only two occasions a year that the opposite sexes can meet each other… I didn’t want to look like a tourist, which of course I did – in spite of the outfit…
The celebration hall was really big, but hardly big enough to have this crowd inside. Everybody was dressed very nice, the dj played his music very loud and at least to camera teams were taping the whole thing. The two couples were seated on a stage, looking like kings & queens – with their staff. Very special was cutting the wedding cakes (two of course). The couples needed a large electric equipment for that (normally used for cutting fences?) But before they started the cutting – we already had our slice of the cake… Afterwards the two cakes were removed…. It was only used for the films!
Another breath taking moment was when the couples were invited to the floor, the lights went down and some ‘cold fire’ was shining on them. Suddenly two Christmas pieces appear (I cannot describe them as anything else) and from the ceiling it started to snow… (I am not telling lies…) Very romantic!
The catering was not very special; beside the cake we got a glass of cola. On parties where only women are present, there is a lot of dancing: all the women love to dance. But on this mixed party, dancing was a men-thing. They danced the depka (a folkloristic Palestinian dance – very nice to look at, although I would love to join them) and other wild dances. This was the main reason for women not to dance at all…. (big disappointment for me!) There were also special dances for kids.
On stage was an old lady – relative of the brothers/grooms – who held a speech. She was talking about one of her sons, being in prison for more than 20 years now. He is the longest sitting prisoner from area Bethlehem. She became very emotional and upset, which we understood. Above the stage in my street was a big picture of him, so he could be present in a way.
Suddenly – by around 10 o’clock – people stood up and started to leave the hall. I missed the sign completely, or is it just the habit? Some one was supposed to pick us up, but before he found us, we were already almost in Deheisha… We had a really wonderful night and wish the couples all the happiness they long for and lots of kids! For some pictures of the party, see:
http://www.mijnalbum.nl/Album=QDFEOTMT
The celebration hall was really big, but hardly big enough to have this crowd inside. Everybody was dressed very nice, the dj played his music very loud and at least to camera teams were taping the whole thing. The two couples were seated on a stage, looking like kings & queens – with their staff. Very special was cutting the wedding cakes (two of course). The couples needed a large electric equipment for that (normally used for cutting fences?) But before they started the cutting – we already had our slice of the cake… Afterwards the two cakes were removed…. It was only used for the films!
Another breath taking moment was when the couples were invited to the floor, the lights went down and some ‘cold fire’ was shining on them. Suddenly two Christmas pieces appear (I cannot describe them as anything else) and from the ceiling it started to snow… (I am not telling lies…) Very romantic!
The catering was not very special; beside the cake we got a glass of cola. On parties where only women are present, there is a lot of dancing: all the women love to dance. But on this mixed party, dancing was a men-thing. They danced the depka (a folkloristic Palestinian dance – very nice to look at, although I would love to join them) and other wild dances. This was the main reason for women not to dance at all…. (big disappointment for me!) There were also special dances for kids.
On stage was an old lady – relative of the brothers/grooms – who held a speech. She was talking about one of her sons, being in prison for more than 20 years now. He is the longest sitting prisoner from area Bethlehem. She became very emotional and upset, which we understood. Above the stage in my street was a big picture of him, so he could be present in a way.
Suddenly – by around 10 o’clock – people stood up and started to leave the hall. I missed the sign completely, or is it just the habit? Some one was supposed to pick us up, but before he found us, we were already almost in Deheisha… We had a really wonderful night and wish the couples all the happiness they long for and lots of kids! For some pictures of the party, see:
http://www.mijnalbum.nl/Album=QDFEOTMT
vrijdag 27 juli 2007
Het leger was weer druk met ons...
Het was een hele rare dag gisteren. Tijdens de avondwandeling eergisteren waren er hoger in het kamp schoten te horen: het Israelische leger was op patrouille. Gisterochtend hoorden we dat er een dode gevallen was. Wat later op de ochtend trok een konvooi legerjeeps door het kamp; dat valt echt niet mee, want sommige straatjes zijn zo nauw dat je er alleen op je kant doorheen kunt. De stoere jongens uit het centrum lieten geen tijd verloren gaan: ze pikten wat stenen op en renden achter de jeeps aan. En ik daar weer achteraan natuurlijk... Helaas had ik mijn rugzakje bij me - met mijn paspoort. Tijdens het rennen bedacht ik me dat ik niet 'gepakt' wil worden met mijn paspoort: ik kom anders nooit Israël meer in (van gasten zoals ik worden de gegevens genoteerd en op een 'zwarte' lijst gezet). Terug om de rugzak weg te brengen en vervolgens weer als een haas achter het konvooi aan. Immers, een beetje 'verslaggever' wil erbij zijn. Bij de hoofdweg aangekomen zag ik alleen nog maar een stofwolk - de achterkant van het konvooi. 'Mijn' jongens kwam - ietwat teleurgesteld - teruggewandeld; of toch een beetje trots dat ze ze op de vlucht hadden weten te jagen? De rest van de middag verliep rustig. Ik deed thuis een wasje - en leerde dat damesondergoed absoluut niet zichtbaar aan de lijn mag hangen...
Op zo'n 6 meter van mijn voordeur werd een enorm podium opgericht: mijn overburen vierden een dubbele bruiloft - twee broers die tegelijk in het huwelijk treden. Het beloofde een flink feest te worden. Boven het podium hing een afbeelding van een familielid; hij is de langst in de gevangenis zittende Bethlehemmer. Zo was hij er toch een beetje bij. Maar voor het feest gingen Frida en ik eerst nog naar Beit Sahour voor onze Afrikaanse dansles - onder de bezielende leiding van Kristel. Het was heerlijk om lekker voluit te bewegen. Bij onze terugkomst in Deheisha was het feest in volle gang: de glazen in mijn keukenkastjes trilden. Het mannenfeest was buiten; de dames en kinderen hadden zichzelf in de grootste ruimte van het huis geperst. Daar konden ze net allemaal in staan, bewegen was er dus niet bij. Het meest opzienbarend was de jongeman die meedanste, zwaaiend met zijn Uzzi.... (van Israelische makelij). Tegen 11 uur ben ik naar bed gegaan en het feest was door mijn oordoppen heen te horen. En toch viel ik in slaap... In de nacht schijnen ze ook nog het podium afgebroken te hebben, maar ik sliep door alles heen. Helemaal gewend inmiddels aan al het lawaai blijkbaar. Ga ik dat straks - terug in Leiden - nog missen?
Het foto album is overigens inmiddels weer gevuld:
http://www.mijnalbum.nl/Album=QDFEOTMT. Met het vullen van MijnAlbum heb ik overigens ook een privéreden: geheugenkaarten van camera's worden wel eens in beslag genomen bij checkpoints; in dat geval heb ik altijd deze plaatjes nog!
En verder staat Youtube al een hele tijd een filmpje te loaden van het bruiloftsfeest van gisteravond: http://www.youtube.com/watch?v=OHy5K99NXAA
Nu ben ik nog druk met het lenen van de juiste outfit voor vanavond: het is een gemengd feest, dus alle reden om er geheel volgens 'de' regels uit te zien! Ik ga in een traditionele jurk - zwart, met rode zijde geborduurd - en een zwarte shawl om mijn hoofd. Eens zien of mijn depka-lessen inmiddels zo ver gevorderd zijn dat ik zonder op te vallen kan meedansen!
Op zo'n 6 meter van mijn voordeur werd een enorm podium opgericht: mijn overburen vierden een dubbele bruiloft - twee broers die tegelijk in het huwelijk treden. Het beloofde een flink feest te worden. Boven het podium hing een afbeelding van een familielid; hij is de langst in de gevangenis zittende Bethlehemmer. Zo was hij er toch een beetje bij. Maar voor het feest gingen Frida en ik eerst nog naar Beit Sahour voor onze Afrikaanse dansles - onder de bezielende leiding van Kristel. Het was heerlijk om lekker voluit te bewegen. Bij onze terugkomst in Deheisha was het feest in volle gang: de glazen in mijn keukenkastjes trilden. Het mannenfeest was buiten; de dames en kinderen hadden zichzelf in de grootste ruimte van het huis geperst. Daar konden ze net allemaal in staan, bewegen was er dus niet bij. Het meest opzienbarend was de jongeman die meedanste, zwaaiend met zijn Uzzi.... (van Israelische makelij). Tegen 11 uur ben ik naar bed gegaan en het feest was door mijn oordoppen heen te horen. En toch viel ik in slaap... In de nacht schijnen ze ook nog het podium afgebroken te hebben, maar ik sliep door alles heen. Helemaal gewend inmiddels aan al het lawaai blijkbaar. Ga ik dat straks - terug in Leiden - nog missen?
Het foto album is overigens inmiddels weer gevuld:
http://www.mijnalbum.nl/Album=QDFEOTMT. Met het vullen van MijnAlbum heb ik overigens ook een privéreden: geheugenkaarten van camera's worden wel eens in beslag genomen bij checkpoints; in dat geval heb ik altijd deze plaatjes nog!
En verder staat Youtube al een hele tijd een filmpje te loaden van het bruiloftsfeest van gisteravond: http://www.youtube.com/watch?v=OHy5K99NXAA
Nu ben ik nog druk met het lenen van de juiste outfit voor vanavond: het is een gemengd feest, dus alle reden om er geheel volgens 'de' regels uit te zien! Ik ga in een traditionele jurk - zwart, met rode zijde geborduurd - en een zwarte shawl om mijn hoofd. Eens zien of mijn depka-lessen inmiddels zo ver gevorderd zijn dat ik zonder op te vallen kan meedansen!
donderdag 26 juli 2007
Een reddende engel....
Gisteren stond uw verslaggever op het punt het besluit te nemen te vertrekken uit het kamp. Het werd me allemaal te veel. Geen bewegingsvrijheid, want dat is ‘haram’ oftewel in strijd met de Islam. Als ik een wandelingetje wil maken (er is niets anders te doen hier) mag ik niet alleen, maar moet er een man mee. Niet om me te beschermen, maar om te laten zien hoe netjes ik ben. Soms moet ik echt een tijdje zoeken naar mannelijk gezelschap; niet omdat er zo weinig mannen zijn, maar men heeft een hekel aan bewegen.
Ik werd ook aangesproken op de zichtbaarheid van mijn enkels: ik droeg een 7/8 broek – met daar over heen een rok tot op de knie. Verder bemoeide mijn familie zich – met z’n allen, dan hebben we het over een flink gezelschap – met mijn aankoop van een paar nieuwe koekepannen. Een doos vol – made in Taiwan – en bruikbaarder dan alles wat ik in mijn huis kon vinden. De pannen werden massaal afgekeurd: ze moesten terug naar de winkel. Geen kwaliteit, te licht enzovoort. ’s Morgens vroeg heb ik ze toch – stiekum – in gebruik genomen; ik heb er een ei in gebakken. Tja, dan kun je de spullen zelfs hier niet meer naar de winkel terugbrengen. Overigens kreeg ik het verwijt niet naar pannen gezocht te hebben in de kast van de slaapkamer... Daar staat nog een nieuwe en ongebruikte koekepan. Dom van me he – dat ik daar niet aan dacht....
Voor alle families die zo goed voor me zorgen (op de rand van iets té goed) dacht ik iets leuks terug te doen. Ik ging naar de winkel om spullen in te kopen voor pannekoeken (vandaar ook de behoefte aan een goede koekepan). Meel, melk, eieren, chocoladepasta en bananen. Helaas geen boter om ze in te bakken, maar zonnebloemolie werkt ook. Het werd een prachtige stapel die ik vervolgens vulde met de chocola en banaan. Ze waren heerlijk (lazyz) vond ik zelf.... Ze hoeven echt geen gat in de lucht te springen voor een lekker Nederlands toetje, maar het minste dat ik verwachtte was toch wel een welwillende ontvangst. Zelfs dat niet: ik mocht ze in de koelkast zetten – terwijl ze nog zo lekker warm en vers waren... Van een paar kinderen hoorde ik later dat ze de pannekoeken lekker vonden; ’s avonds laat vond ik ergens in een keuken nog een bord met pannekoeken – bedekt met mieren en vliegen. De rest is dus hopelijk bij het vuilnis beland.
En dat was het moment dat ik dacht: wat doe ik hier? Elders in Deheisha onderdak zoeken is een belediging voor mijn familie – die het zo goed met me meent. Iets zoeken in Bethlehem dan? Ik kan dagelijks met de taxi (2 NIS = 40 eurocent) naar mijn werk gaan. In Bethlehem is ook meer te doen en ik ken er al wat mensen. Terwijl ik in de Lonely Planet zit te zoeken naar een nieuw passend adres, hoor ik een stem: Hi, Ada! En daar staat Frida voor mijn neus. Frida is een Zweedse van begin 30 en hier net aangekomen om deze zomer – net als vorig jaar – een maandje vrijwilligerswerk te doen. Ze woont een verdieping hoger dan ik. Ze liet zo duidelijk blijken blij te zijn met mijn aanwezigheid (Europeanen onder elkaar?) dat ik mijn plan om te verhuizen onmiddellijk liet varen, voor dit moment. Ze had uit Zweden heerlijke zalmmoten meegenomen. Frida is bevriend met Luay – de broer van Yasser die in Zweden woont maar nu voor 6 maanden thuis in Palestina is. Waar hij overigens van de universiteit waar hij politicologie studeert, geen toestemming voor heeft – omdat zijn bestemming té gevaarlijk is....
Het leven zag er meteen heel anders uit! Na het eten zijn we een flink eind wezen wandelen – weliswaar met mannelijke begeleiding – maar het was heerlijk om even ongegeneerd het leven hier met ons leven in Europa te vergelijken. Ik verheug me al op onze samenwerking – ook al is ze hier gekomen met meer dan 1.000 luciferdoosjes die door de kinderen beplakt kunnen gaan worden met glittertjes en zo. Niet mijn ding, maar ieder zijn hobbie zullen we maar zeggen...
Ik werd ook aangesproken op de zichtbaarheid van mijn enkels: ik droeg een 7/8 broek – met daar over heen een rok tot op de knie. Verder bemoeide mijn familie zich – met z’n allen, dan hebben we het over een flink gezelschap – met mijn aankoop van een paar nieuwe koekepannen. Een doos vol – made in Taiwan – en bruikbaarder dan alles wat ik in mijn huis kon vinden. De pannen werden massaal afgekeurd: ze moesten terug naar de winkel. Geen kwaliteit, te licht enzovoort. ’s Morgens vroeg heb ik ze toch – stiekum – in gebruik genomen; ik heb er een ei in gebakken. Tja, dan kun je de spullen zelfs hier niet meer naar de winkel terugbrengen. Overigens kreeg ik het verwijt niet naar pannen gezocht te hebben in de kast van de slaapkamer... Daar staat nog een nieuwe en ongebruikte koekepan. Dom van me he – dat ik daar niet aan dacht....
Voor alle families die zo goed voor me zorgen (op de rand van iets té goed) dacht ik iets leuks terug te doen. Ik ging naar de winkel om spullen in te kopen voor pannekoeken (vandaar ook de behoefte aan een goede koekepan). Meel, melk, eieren, chocoladepasta en bananen. Helaas geen boter om ze in te bakken, maar zonnebloemolie werkt ook. Het werd een prachtige stapel die ik vervolgens vulde met de chocola en banaan. Ze waren heerlijk (lazyz) vond ik zelf.... Ze hoeven echt geen gat in de lucht te springen voor een lekker Nederlands toetje, maar het minste dat ik verwachtte was toch wel een welwillende ontvangst. Zelfs dat niet: ik mocht ze in de koelkast zetten – terwijl ze nog zo lekker warm en vers waren... Van een paar kinderen hoorde ik later dat ze de pannekoeken lekker vonden; ’s avonds laat vond ik ergens in een keuken nog een bord met pannekoeken – bedekt met mieren en vliegen. De rest is dus hopelijk bij het vuilnis beland.
En dat was het moment dat ik dacht: wat doe ik hier? Elders in Deheisha onderdak zoeken is een belediging voor mijn familie – die het zo goed met me meent. Iets zoeken in Bethlehem dan? Ik kan dagelijks met de taxi (2 NIS = 40 eurocent) naar mijn werk gaan. In Bethlehem is ook meer te doen en ik ken er al wat mensen. Terwijl ik in de Lonely Planet zit te zoeken naar een nieuw passend adres, hoor ik een stem: Hi, Ada! En daar staat Frida voor mijn neus. Frida is een Zweedse van begin 30 en hier net aangekomen om deze zomer – net als vorig jaar – een maandje vrijwilligerswerk te doen. Ze woont een verdieping hoger dan ik. Ze liet zo duidelijk blijken blij te zijn met mijn aanwezigheid (Europeanen onder elkaar?) dat ik mijn plan om te verhuizen onmiddellijk liet varen, voor dit moment. Ze had uit Zweden heerlijke zalmmoten meegenomen. Frida is bevriend met Luay – de broer van Yasser die in Zweden woont maar nu voor 6 maanden thuis in Palestina is. Waar hij overigens van de universiteit waar hij politicologie studeert, geen toestemming voor heeft – omdat zijn bestemming té gevaarlijk is....
Het leven zag er meteen heel anders uit! Na het eten zijn we een flink eind wezen wandelen – weliswaar met mannelijke begeleiding – maar het was heerlijk om even ongegeneerd het leven hier met ons leven in Europa te vergelijken. Ik verheug me al op onze samenwerking – ook al is ze hier gekomen met meer dan 1.000 luciferdoosjes die door de kinderen beplakt kunnen gaan worden met glittertjes en zo. Niet mijn ding, maar ieder zijn hobbie zullen we maar zeggen...
woensdag 25 juli 2007
Human Rights Watch: de gevangenis van Ramallah!
Na een dag geen internet (maandag) en een uitstapje gisteren naar Ramallah, nu weer hoogste tijd voor een bericht. Gisteren moesten Yasser en ik naar Ramallah om bij de Deense vertegenwoordiging visa te regelen voor de groep kinderen die half augustus naar Denemarken gaat. Yasser ging voor de 3e keer en hoopte dat mijn aanwezigheid wat zou bijdragen aan zijn kalmte.... Het lijkt er op dat de regels elke keer weer wat veranderen. De tickets zijn inmiddels besteld, maar de Deense mevrouw moet ze met eigen ogen zien. Ook moet er nu per kind een reisverzekering (incl. medische zorg) getoond worden van 30.000 euro, voor de periode van de trip + 5 dagen. We hadden een brief bij ons waarin stond dat de Denen - die de groep hebben uitgenodigd - dit allemaal geregeld hebben, maar dat is natuurlijk volstrekt onvoldoende. Als we de zaak compleet hebben gaan de paspoorten in twee shifts van 5 richting Tel Aviv; dit om risico's te voorkomen van verlies of ongelukken door de koerier. Op onze vraag of het niet handiger is als we zelf de spullen in Tel Aviv gaan inleveren, was het antwoord dat ze daar willen dat Ramallah er naar gekeken heeft.... Grgrgr, zeiden we toen we na drie kwartier weer buiten stonden. Het leek ons slim om Tel Aviv te bellen en te zien of we dit slimmer kunnen regelen. Yasser wist een handige plek om te bellen. We stapten uit bij wat hij de gevangenis noemde, maar ik dacht dat het de naam van een restaurant zou zijn of zo. Maar nee: er werden tig hendels open getrokken en we werden van harte welkom geheten in de gevangenis van de Palestijnse autoriteit in Ramallah. Geheel bevolkt overigens met Palestijnen, voornamelijk veroordeeld vanwege diefstal en moord. De reden dat we zo ruimhartig ontvangen werden, was dat een deel van de staf onze vrienden en buren in Deheisha zijn... Mijn buurman is daar een soort sociaal werker - de raadsman dus (of wat daar het dichtst bij komt in deze omstandigheden). Mijn oom Isa is overigens hoofd van de recherche en zijn beste vriend Mohammed is ook iets hoogs daar. We werden van harte uitgenodigd naar de (ruime) kamer van de directeur, alwaar ik op de (enige!) internetaansluiting mocht zoeken naar de Deense ambassade in Tel Aviv en daarna mocht bellen - met de enige telefoon in de gevangenis. Gevangenen zorgden goed voor ons: koffie, thee, water. Allemaal keurig in de houding, niks op aan te merken... We hebben daar wat uren doorgebracht, pratend over Hamas, de kosten van telefoon, het nieuws (Tony Blair in Ramallah!) in Al Quds enzovoort. Nee, niet over: voetbal, auto's en vrouwen... Ondertussen ging het bedrijf gewoon door - al maakte niemand zich erg druk. Dus in de kamer van de directeur wat mensen van de straat met hun begeleiders die wat zaken kwamen bepleiten. Ik begreep alleen maar dat het probleem over auto's ging en een bezoekregeling. Toen werd het tijd voor de lunch: de heren gedetineerden hadden zo lekker gekookt dat ik de directeur gevraagd heb of het echt nodig is Yasser te vermoorden om daar in de kost te mogen komen... Helaas zat een rondleiding in de gevangenis er niet in (te gevaarlijk... In gevaarlijker gevangenissen, zoals in Zuid Afrika lukte me dit overigens wel). Maar 'raadsman' Moud'r was niet te beroerd zich uit zijn uniform te hijsen om mij Ramallah te laten zien.
Verder staat de laptop te draaien als een tierelier om nieuwe foto's aan het album toe te voegen, maar weet niet zeker of dit meteen gaat lukken. Vandaar nu even geen link - zie een van de eerdere berichten.
Overigens is de reis van Bethlehem naar Ramallah - een afstand van niks - een vreemde gewaarwording. Bij de checkpoints worden de vrouwen (ik hoorde: dit keer) ongemoeid gelaten en moeten alleen de mannen hun legitimaties laten zien. Onderweg op veel plaatsen: De Muur (hij blijft schokkend om te zien), veel nederzettingen van Israelies (gebouwd met subsidies van een van de vorige Israelische regeringen- in dit bezette land!) en overal opgebroken wegen. De A2 en A10 zijn stille landweggetjes vergeleken met deze 'snelwegen'. Onderweg bijna alleen maar 'onaffe' huizen en gebouwen; pogingen tot wederopbouw. Alles wordt eerst in beton gegoten, waarna de betonnen muren beplakt worden met steenstrips. Het verschil tussen de Israelische nederzettingen en de Palestijnse vluchtelingenkampen is schrijnend!
Armoede is een relatief begrip - dat weten we allemaal. De levensstandaard in Egypte is volgens mij lager dan hier. Het punt is alleen dat Israel als geheel een welvarend land is, en de welvaart in het geheel aan de neus van de Palestijnen voorbij gaat. Ze krijgen geen enkele kans om iets op te bouwen. Dat maakt dat de armoede schrijnend is, al lijdt er momenteel niemand honger hier. De armoede komt bovenop het vernederen, kleineren en laten voelen wie de baas is. Al heb ik 'de oorlog' (voor ons: de tweede wereldoorlog) niet meegemaakt, ik denk nu een idee te hebben hoe het is om bezet te zijn. Het is verschrikkelijk!
Morgen meer - en dan hopelijk weer wat vrolijker berichten, zoals over mijn 'Small Five'.
Verder staat de laptop te draaien als een tierelier om nieuwe foto's aan het album toe te voegen, maar weet niet zeker of dit meteen gaat lukken. Vandaar nu even geen link - zie een van de eerdere berichten.
Overigens is de reis van Bethlehem naar Ramallah - een afstand van niks - een vreemde gewaarwording. Bij de checkpoints worden de vrouwen (ik hoorde: dit keer) ongemoeid gelaten en moeten alleen de mannen hun legitimaties laten zien. Onderweg op veel plaatsen: De Muur (hij blijft schokkend om te zien), veel nederzettingen van Israelies (gebouwd met subsidies van een van de vorige Israelische regeringen- in dit bezette land!) en overal opgebroken wegen. De A2 en A10 zijn stille landweggetjes vergeleken met deze 'snelwegen'. Onderweg bijna alleen maar 'onaffe' huizen en gebouwen; pogingen tot wederopbouw. Alles wordt eerst in beton gegoten, waarna de betonnen muren beplakt worden met steenstrips. Het verschil tussen de Israelische nederzettingen en de Palestijnse vluchtelingenkampen is schrijnend!
Armoede is een relatief begrip - dat weten we allemaal. De levensstandaard in Egypte is volgens mij lager dan hier. Het punt is alleen dat Israel als geheel een welvarend land is, en de welvaart in het geheel aan de neus van de Palestijnen voorbij gaat. Ze krijgen geen enkele kans om iets op te bouwen. Dat maakt dat de armoede schrijnend is, al lijdt er momenteel niemand honger hier. De armoede komt bovenop het vernederen, kleineren en laten voelen wie de baas is. Al heb ik 'de oorlog' (voor ons: de tweede wereldoorlog) niet meegemaakt, ik denk nu een idee te hebben hoe het is om bezet te zijn. Het is verschrikkelijk!
Morgen meer - en dan hopelijk weer wat vrolijker berichten, zoals over mijn 'Small Five'.
zondag 22 juli 2007
English: released prisoners (and photo's)
After - again - losing the story about released prisoners because of failings of the internet, this will be a short one. Last night I was invited for a meeting in Beit Sahour (a village on the westside of Bethlehem) to meet a guy: Ahmad Abu Haniya, who was in Israeli prison for three times. His story was really heartbreaking, not only because of what he suffered - but also the suffering in general in places like that. Most prisoners stay there in 'administrative detention' which means that there are no charges against them and the prisoners have no idea for how long they will be in prison. The first time he was in, was before his twenties. That was also the hardest one, because he was tortured according to international law. He was very scared than, because he had to make a confession and had no idea about what. During his prison years he developed himself as an artist. Not only painting, but also carving into stones when there was no paint availabel. His work is fabulous! And no: he didn't change his mind in prison about 'the conflict'.
After that meeting we went back to Deheisha to congratulate my neighbor (Midhad, 23 years old) who was released last Thursday (you saw it on television?) The party will take place for at least a week.... In fact there are two parties going on: one for males and one for females. So I joined the female party. There I met his mother, grandmother, aunts, cousins and they were of course all very happy with Midhad being home again. They were not able to visit him often, because they lacked a permit or he was removed to another prison. He did his time: more than four years - from 6,5 years he got for his case. This was because of being present when stones were throwed during the Intifada. Quiet a punishment uh?
Some pictures of the meeting:
http://www.mijnalbum.nl/Album=QDFEOTMT
After that meeting we went back to Deheisha to congratulate my neighbor (Midhad, 23 years old) who was released last Thursday (you saw it on television?) The party will take place for at least a week.... In fact there are two parties going on: one for males and one for females. So I joined the female party. There I met his mother, grandmother, aunts, cousins and they were of course all very happy with Midhad being home again. They were not able to visit him often, because they lacked a permit or he was removed to another prison. He did his time: more than four years - from 6,5 years he got for his case. This was because of being present when stones were throwed during the Intifada. Quiet a punishment uh?
Some pictures of the meeting:
http://www.mijnalbum.nl/Album=QDFEOTMT
zaterdag 21 juli 2007
Filmpje!
Ok, aan mij is voorlopig geen Pasolini of Spielberg verloren gegaan. Toch - als probeersel - hierbij een kleine gefilmde impressie van het Karama centrum, in het hartje van Deheisha vluchtelingenkamp.
http://www.youtube.com/watch?v=Pgwh16HoJ8g
Verhalen zijn leuk, foto's nog leuker - maar een filmpje zegt alles. Dit alles is gemaakt met een simpele Sony Cybershot (W55 - voor de kenners), dus excuses voor de (nu nog) matige belichting en andere technische gebreken. Zo, en nu is meteen de nieuwsgierigheid van degenen die mijn Palestijnse kapsel wilden zien bevredigd... Overigens heb ik al meer filmpjes gemaakt en is vooral het filmen op straat hilarisch: er is geen filmpje bruikbaar. Het halve kamp komt zich er mee bemoeien. Ook moet Spielberg Van Arnhem goed in de gaten houden de camera in één stand te houden, om te voorkomen dat de kijker zijn computer een halve slag moet draaien... Maar omdat de 'mensheid al lerende onderweg is' heb ik alle hoop op een betere kwaliteit - insjallah.
Gisteren wist ik de sleutel van de tv-kamer te ontfutselen aan Sitty (oma) en zag vervolgens op Al Jazeera (Engelse versie) de vrijlating van 250 Palestijnse gevangenen uit Israëlische gevangenissen. Het toeval wilde dat ik gisteren van plan was om naar Ramallah te gaan - en dus bij de feestelijke aankomst aanwezig had kunnen zijn. Helaas moest mijn tripje tot a.s. dinsdag worden uitgesteld. Bij mijn familie bracht de vrijlating geen enkele opwinding of blijheid teweeg. Het waren allemaal gedetineerden die nog maar kort te gaan hadden (drie maanden bijvoorbeeld). Ze vroegen zich af hoe het met een gedetineerde man gaat van in de 70 - die er al 33 jaar op heeft zitten... (Nelson Mandela mocht na 27 jaar naar buiten!) Ook Hamas-aanhangers hoorden niet bij de vrijgelaten groep. Men ziet de vrijlating hier in het kamp alleen maar als een poging om de Palestijnen onderling te verdelen. En Bush gehoord hebbende - sluit ik niet uit dat dit de taktiek is.
Bij een van mijn visites gisteravond ging een tube 'handcreme' van hand tot hand. Een krijgertje blijkbaar van een eerdere vrijwilliger? Een van de aanwezige dames vond het toch wel een plakkerig goedje - voor handcreme - en gaf de tube aan mij. Het bleek Zweedse medicinale shampoo te zijn.... Ik kon mijn lachen inhouden, want een Arabische tube shampoo zou in Nederland op dezelfde manier gebruikt kunnen worden - bedacht ik me.
Dat ik inmiddels helemaal bij de familie hoor meen ik trouwens te mogen afleiden uit het feit dat er nu ook tegen mij geschreeuwd wordt. Ik ben wat Arabische zinnen aan het voorbereiden (uit mijn hoofd leren dus) om terug te kunnen schreeuwen. En mijn zoektocht naar wasmachines heeft geresulteerd in de vondst van een antiek geval, geheel afgedekt met doeken en dekens die toevallig vandaag gebruikt zal worden. En ja: mijn was mocht erbij. Ik heb alleen zwarte kleren ingeleverd, om de machine uit te proberen. Het lichte goed houd ik nog even voor mezelf.
Sitty klaagde trouwens gisteren weer heel erg over pijn in haar hoofd. Omdat Yasser in geen velden of wegen te bekennen was, heb ik - in overleg met 2 schoondochters - Sitty een Ibuprofen 400 mg toegediend. Binnen 10 minuten was ze onder zeil - op haar matras op de veranda. Vanmorgen vroeg bracht Sitty mij een bezoek - om naar de hamam (toilet) te gaan. Vond ik al een beetje vreemd, maar na het toiletbezoek (ik zat Arabisch te oefenen) kwam ze even bij me zitten en wees op haar pijnlijke hoofd. Aha, ik snapte het meteen. De pil had goed gewerkt. Als het goed is heeft ze vandaag de hele dag geen pijn... En als de doos met 400 mg-pillen leeg is, kan ik overstappen op de 200 mg-pillen.
http://www.youtube.com/watch?v=Pgwh16HoJ8g
Verhalen zijn leuk, foto's nog leuker - maar een filmpje zegt alles. Dit alles is gemaakt met een simpele Sony Cybershot (W55 - voor de kenners), dus excuses voor de (nu nog) matige belichting en andere technische gebreken. Zo, en nu is meteen de nieuwsgierigheid van degenen die mijn Palestijnse kapsel wilden zien bevredigd... Overigens heb ik al meer filmpjes gemaakt en is vooral het filmen op straat hilarisch: er is geen filmpje bruikbaar. Het halve kamp komt zich er mee bemoeien. Ook moet Spielberg Van Arnhem goed in de gaten houden de camera in één stand te houden, om te voorkomen dat de kijker zijn computer een halve slag moet draaien... Maar omdat de 'mensheid al lerende onderweg is' heb ik alle hoop op een betere kwaliteit - insjallah.
Gisteren wist ik de sleutel van de tv-kamer te ontfutselen aan Sitty (oma) en zag vervolgens op Al Jazeera (Engelse versie) de vrijlating van 250 Palestijnse gevangenen uit Israëlische gevangenissen. Het toeval wilde dat ik gisteren van plan was om naar Ramallah te gaan - en dus bij de feestelijke aankomst aanwezig had kunnen zijn. Helaas moest mijn tripje tot a.s. dinsdag worden uitgesteld. Bij mijn familie bracht de vrijlating geen enkele opwinding of blijheid teweeg. Het waren allemaal gedetineerden die nog maar kort te gaan hadden (drie maanden bijvoorbeeld). Ze vroegen zich af hoe het met een gedetineerde man gaat van in de 70 - die er al 33 jaar op heeft zitten... (Nelson Mandela mocht na 27 jaar naar buiten!) Ook Hamas-aanhangers hoorden niet bij de vrijgelaten groep. Men ziet de vrijlating hier in het kamp alleen maar als een poging om de Palestijnen onderling te verdelen. En Bush gehoord hebbende - sluit ik niet uit dat dit de taktiek is.
Bij een van mijn visites gisteravond ging een tube 'handcreme' van hand tot hand. Een krijgertje blijkbaar van een eerdere vrijwilliger? Een van de aanwezige dames vond het toch wel een plakkerig goedje - voor handcreme - en gaf de tube aan mij. Het bleek Zweedse medicinale shampoo te zijn.... Ik kon mijn lachen inhouden, want een Arabische tube shampoo zou in Nederland op dezelfde manier gebruikt kunnen worden - bedacht ik me.
Dat ik inmiddels helemaal bij de familie hoor meen ik trouwens te mogen afleiden uit het feit dat er nu ook tegen mij geschreeuwd wordt. Ik ben wat Arabische zinnen aan het voorbereiden (uit mijn hoofd leren dus) om terug te kunnen schreeuwen. En mijn zoektocht naar wasmachines heeft geresulteerd in de vondst van een antiek geval, geheel afgedekt met doeken en dekens die toevallig vandaag gebruikt zal worden. En ja: mijn was mocht erbij. Ik heb alleen zwarte kleren ingeleverd, om de machine uit te proberen. Het lichte goed houd ik nog even voor mezelf.
Sitty klaagde trouwens gisteren weer heel erg over pijn in haar hoofd. Omdat Yasser in geen velden of wegen te bekennen was, heb ik - in overleg met 2 schoondochters - Sitty een Ibuprofen 400 mg toegediend. Binnen 10 minuten was ze onder zeil - op haar matras op de veranda. Vanmorgen vroeg bracht Sitty mij een bezoek - om naar de hamam (toilet) te gaan. Vond ik al een beetje vreemd, maar na het toiletbezoek (ik zat Arabisch te oefenen) kwam ze even bij me zitten en wees op haar pijnlijke hoofd. Aha, ik snapte het meteen. De pil had goed gewerkt. Als het goed is heeft ze vandaag de hele dag geen pijn... En als de doos met 400 mg-pillen leeg is, kan ik overstappen op de 200 mg-pillen.
vrijdag 20 juli 2007
Dagelijkse verzorging: water
Met enige regelmaat krijg ik vragen van lezers over het leven hier. Misschien dat een beschrijving over mijn persoonlijke verzorging enig inzicht biedt.
Het grootste probleem is de watervoorziening. Omdat steeds de vraag is of er water zal zijn, zijn alle huizen voorzien van watertanks op de daken. Het zijn vooral de vrouwen die hele nachten in de weer zijn om te zorgen dat de tanks gevuld worden. Uiteraard kan dit alleen als er in zo’n nacht water is. Er wordt dus geen water verspild; het maakt de mensen hier – noodgedwongen – tot een soort van milieu-activisten. Bij het tanden poetsen: kraan uit. Bij het inzepen onder de douche: kraan uit. De toiletten zijn wel waterclosetten, maar er wordt natuurlijk niet bij elk plasje doorgetrokken. Overigens wordt toiletpapier alleen gebruikt als zakdoek: op het toilet hangt een slang zodat met water het onderlichaam gereinigd kan worden.
In ’mijn’ badkamer bevindt zich een toilet en een douche; de wastafel bevindt zich buiten voor de deur. De ruimte is betegeld met een mengeling van tegels, uit allerlei tijdperken. Het grootste probleem is de afvoer. Er zijn 2 afvoerputjes, die zich beide bevinden op het hoogste punt... Na het douchen moet het water dus met een vloerwisser in de putjes geveegd worden. Met het werk van Archimedes lijken in ieder geval de bouwvakkers hier niet bekend... De douche heeft een klein electrisch kastje, waardoor er heet (echt heet!) water is; er is geen mogelijkheid koud water bij te mengen. De douchekop is uiteraard een waterzuinige: minder dan een liter per 5 minuten. Uit solidariteit met de Palestijnen en het tekort aan water douche ik mezelf om de dag: wat is het dan een feest om een paar minuten onder de douche te staan. Bij deze weersomstandigheden staan we in Nederland toch al gauw 2 keer per dag onder de douche.
Een zegening is overigens dat het kraanwater goed drinkwater is; de mode van mineraalwater uit grote plastic flessen is hier nergens voor nodig. Alle waterpunten hebben overigens gewoon twee kranen: warm & koud - het is alleen altijd een verrassing welke de warme en welke de koude is.
Overigens ben ik vanmorgen even flink aan het poetsen geweest; niet omdat ik zo’n Miep Kraak ben, maar omdat de originele kleur van de wastafel niet herkenbaar was. Zonder Jif of wat dan ook, maar met een scheut uit de fles afwasmiddel (denk ik) heb ik de wastafel geschuurd en jawel: hij bleek gewoon wit te zijn! Oma mag gerust weer komen inspecteren wat mij betreft.
Mijn laatste vraag op het gebied van de watervoorziening is, hoe mensen de was doen. Ik zie regelmatig waslijnen hangen vol was, maar heb nog nergens een wasmachine gespot. Er is ook geen rivier in de buurt waar de was gedaan zou kunnen worden.
Voor vanavond ben ik uitgenodigd om bij Ibtisan (haar voornaam betekent: de lachende...) te komen eten. Een bijzonder maal, want het is vrijdag – de ’zondag’ in de Islam. Ze gaat vis met rijst koken. Ik zal proberen uit te vinden hoe zij de was doet. Mijn eigen wasjes heb ik tot nu toe in een bakje in de gootsteen gedaan (onder het motto: niet schoon, toch fris!)
Denk nog eens aan het vorenstaande als je thuis lekker staat te relaxen onder de douche of in je bad ligt. Wat zijn we in Nederland toch bevoorrecht!
Het grootste probleem is de watervoorziening. Omdat steeds de vraag is of er water zal zijn, zijn alle huizen voorzien van watertanks op de daken. Het zijn vooral de vrouwen die hele nachten in de weer zijn om te zorgen dat de tanks gevuld worden. Uiteraard kan dit alleen als er in zo’n nacht water is. Er wordt dus geen water verspild; het maakt de mensen hier – noodgedwongen – tot een soort van milieu-activisten. Bij het tanden poetsen: kraan uit. Bij het inzepen onder de douche: kraan uit. De toiletten zijn wel waterclosetten, maar er wordt natuurlijk niet bij elk plasje doorgetrokken. Overigens wordt toiletpapier alleen gebruikt als zakdoek: op het toilet hangt een slang zodat met water het onderlichaam gereinigd kan worden.
In ’mijn’ badkamer bevindt zich een toilet en een douche; de wastafel bevindt zich buiten voor de deur. De ruimte is betegeld met een mengeling van tegels, uit allerlei tijdperken. Het grootste probleem is de afvoer. Er zijn 2 afvoerputjes, die zich beide bevinden op het hoogste punt... Na het douchen moet het water dus met een vloerwisser in de putjes geveegd worden. Met het werk van Archimedes lijken in ieder geval de bouwvakkers hier niet bekend... De douche heeft een klein electrisch kastje, waardoor er heet (echt heet!) water is; er is geen mogelijkheid koud water bij te mengen. De douchekop is uiteraard een waterzuinige: minder dan een liter per 5 minuten. Uit solidariteit met de Palestijnen en het tekort aan water douche ik mezelf om de dag: wat is het dan een feest om een paar minuten onder de douche te staan. Bij deze weersomstandigheden staan we in Nederland toch al gauw 2 keer per dag onder de douche.
Een zegening is overigens dat het kraanwater goed drinkwater is; de mode van mineraalwater uit grote plastic flessen is hier nergens voor nodig. Alle waterpunten hebben overigens gewoon twee kranen: warm & koud - het is alleen altijd een verrassing welke de warme en welke de koude is.
Overigens ben ik vanmorgen even flink aan het poetsen geweest; niet omdat ik zo’n Miep Kraak ben, maar omdat de originele kleur van de wastafel niet herkenbaar was. Zonder Jif of wat dan ook, maar met een scheut uit de fles afwasmiddel (denk ik) heb ik de wastafel geschuurd en jawel: hij bleek gewoon wit te zijn! Oma mag gerust weer komen inspecteren wat mij betreft.
Mijn laatste vraag op het gebied van de watervoorziening is, hoe mensen de was doen. Ik zie regelmatig waslijnen hangen vol was, maar heb nog nergens een wasmachine gespot. Er is ook geen rivier in de buurt waar de was gedaan zou kunnen worden.
Voor vanavond ben ik uitgenodigd om bij Ibtisan (haar voornaam betekent: de lachende...) te komen eten. Een bijzonder maal, want het is vrijdag – de ’zondag’ in de Islam. Ze gaat vis met rijst koken. Ik zal proberen uit te vinden hoe zij de was doet. Mijn eigen wasjes heb ik tot nu toe in een bakje in de gootsteen gedaan (onder het motto: niet schoon, toch fris!)
Denk nog eens aan het vorenstaande als je thuis lekker staat te relaxen onder de douche of in je bad ligt. Wat zijn we in Nederland toch bevoorrecht!
donderdag 19 juli 2007
Oma... (én nieuwe foto's)
Oma heeft enkele dagen in het ziekenhuis doorgebracht. Ondanks dat ze niet behandeld is, is ze opgeknapt. Het zal de aandacht wel zijn. Gisteravond bracht ik haar een bezoekje om haar welkom thuis te heten. Toen vroeg ze me om de sleutel.... en kwam ik er achter dat ik in haar huis woon. Dit verklaart (een deel) van mijn aanloop en het feit dat iedereen zich bij mij zo thuisvoelt. Overigens heb ik niet haar sleutel (die is gewoon in haar huidige huis, bij Yasser) - mijn exemplaar komt van haar zoon Isa die hier ook gewoond heeft.
Vanmorgen vroeg (7 uur) zit ik aan mijn eerste koffie van de dag, als er plotseling een witte geest langs mijn raam zweeft.... De deur is nog dicht, maar die open ik graag voor de geest die "Amal" naar me roept. Amal is de naam van een zus van Yasser. Als de geest binnenzweeft blijkt het oma te zijn. Vier dagen geleden komt haar broer (van 79) nog afscheid van haar nemen omdat haar einde nabij is - inmiddels is hij aan een herseninfarct overleden en begraven in Betlehem - en nu komt ze haar woning inspecteren. En hoe! Gelukkig: de keuken is zo schoon en opgeruimd als maar mogelijk is. De slaapkamer ook. De woonkamer gaat wel. Ze blijft een tijdje in de keuken scharrelen en komt er later met een appel en een pruim uit (uit mijn fruitschaal). Ze biedt me een van mijn eigen pruimen aan: shukran (dankuwel) en neemt de appel mee. Later ontdek ik dat ze in de keuken al mijn overrijpe perziken naar binnen gewerkt heeft... De sleutel van de slaapkamer waar ik af en toe televisie kijk neemt ze mee; voor mij dus (voorlopig) geen wereldnieuws meer. Ik ben heel blij dat het goed met haar gaat en kan me voorstellen dat ze na haar verblijf in het ziekenhuis graag even in haar huis rondscharrelt!
Gisteren ben ik in Betlehem geweest voor een afspraak met een paar landgenoten. Allemaal bezield door de Palestijnse zaak: een inspirerend gezelschap. Omdat ik nog tijd over had vóór de afspraak heb ik een bezoek gebracht aan de muur. Zie het foto-album voor wat plaatjes:
http://www.mijnalbum.nl/Album=QDFEOTMT
Drie andere foto's laten zien hoe Deheisha camp kan worden uitgebreid: de lucht in dus. Een cementwagen en een vrachtwagen waar een grote slang aan zit worden mijn steegje (herstel: straat) ingemanouvreerd. Op de vierde verdieping van een huis wordt een nieuw huis gebouwd... Met het cement en de slang wordt een nieuwe vloer gemaakt voor de volgende woonlaag. Het geheel zag er wat hampeflamperig uit, maar er schijnt zelfs een vergunning voor nodig te zijn én verleend.
Gisteravond laat werd er weer flink vuurwerk (bruiloft) afgestoken, dacht ik. Nu bleken het toch weer geweerschoten te zijn. Even later ook heel veel lawaai van sirenes. Ik wilde gaan kijken, maar durfde niet. Yasser heeft het me ook ernstig afgeraden. Dus geen ooggetuigeverslag. Er zijn (dit keer) geen doden gevallen. Het enige dat de Palestijnen er tegen in brengen is het gooien met stenen, wat ze ook gisteren gedaan hebben. Het leger is dit keer niet het kamp ingekomen; ik woon tamelijk dicht bij de ingang, dus kan ze wellicht nog een keer verwachten. Gelukkig slaap ik met oordoppen (vanwege de nachtelijke gezangen vanuit de moskee...).
Vanmorgen vroeg (7 uur) zit ik aan mijn eerste koffie van de dag, als er plotseling een witte geest langs mijn raam zweeft.... De deur is nog dicht, maar die open ik graag voor de geest die "Amal" naar me roept. Amal is de naam van een zus van Yasser. Als de geest binnenzweeft blijkt het oma te zijn. Vier dagen geleden komt haar broer (van 79) nog afscheid van haar nemen omdat haar einde nabij is - inmiddels is hij aan een herseninfarct overleden en begraven in Betlehem - en nu komt ze haar woning inspecteren. En hoe! Gelukkig: de keuken is zo schoon en opgeruimd als maar mogelijk is. De slaapkamer ook. De woonkamer gaat wel. Ze blijft een tijdje in de keuken scharrelen en komt er later met een appel en een pruim uit (uit mijn fruitschaal). Ze biedt me een van mijn eigen pruimen aan: shukran (dankuwel) en neemt de appel mee. Later ontdek ik dat ze in de keuken al mijn overrijpe perziken naar binnen gewerkt heeft... De sleutel van de slaapkamer waar ik af en toe televisie kijk neemt ze mee; voor mij dus (voorlopig) geen wereldnieuws meer. Ik ben heel blij dat het goed met haar gaat en kan me voorstellen dat ze na haar verblijf in het ziekenhuis graag even in haar huis rondscharrelt!
Gisteren ben ik in Betlehem geweest voor een afspraak met een paar landgenoten. Allemaal bezield door de Palestijnse zaak: een inspirerend gezelschap. Omdat ik nog tijd over had vóór de afspraak heb ik een bezoek gebracht aan de muur. Zie het foto-album voor wat plaatjes:
http://www.mijnalbum.nl/Album=QDFEOTMT
Drie andere foto's laten zien hoe Deheisha camp kan worden uitgebreid: de lucht in dus. Een cementwagen en een vrachtwagen waar een grote slang aan zit worden mijn steegje (herstel: straat) ingemanouvreerd. Op de vierde verdieping van een huis wordt een nieuw huis gebouwd... Met het cement en de slang wordt een nieuwe vloer gemaakt voor de volgende woonlaag. Het geheel zag er wat hampeflamperig uit, maar er schijnt zelfs een vergunning voor nodig te zijn én verleend.
Gisteravond laat werd er weer flink vuurwerk (bruiloft) afgestoken, dacht ik. Nu bleken het toch weer geweerschoten te zijn. Even later ook heel veel lawaai van sirenes. Ik wilde gaan kijken, maar durfde niet. Yasser heeft het me ook ernstig afgeraden. Dus geen ooggetuigeverslag. Er zijn (dit keer) geen doden gevallen. Het enige dat de Palestijnen er tegen in brengen is het gooien met stenen, wat ze ook gisteren gedaan hebben. Het leger is dit keer niet het kamp ingekomen; ik woon tamelijk dicht bij de ingang, dus kan ze wellicht nog een keer verwachten. Gelukkig slaap ik met oordoppen (vanwege de nachtelijke gezangen vanuit de moskee...).
woensdag 18 juli 2007
De brandweer! (voor de liefhebbers)
De laptop is een prachtige foto van de brandweer in Bethlehem aan het downloaden - maar het is de vraag of dit gaat lukken (tot nu toe al drie keer mislukt). Dan zullen we het met het geschreven woord moeten doen.
Sinds jaar en dag ben ik een groot liefhebber van brandweerauto's en waar ik ben probeer ik altijd een brandweerkazerne te bezoeken. Een erg leuke hobbie, want het brengt een mens op leuke en interessante plaatsen. Brandweermannen hebben over het algemeen weinig te doen, zijn trots op hun materieel en ontvangen graag bezoekers. (Slechts in enkele landen ligt dit wat moeilijker: als de brandweer onderdeel van het leger uitmaakt. Vaak zijn ze dan wel gastvrij, maar is het maken van foto's niet toegestaan.) Ik introduceer mezelf dan als komende uit Nederland en een liefhebber van het rode wagenpark. Ten overvloede begin ik dan altijd te vertellen over mijn privé-museum van afbeeldingen van brandweerauto's. Hier bedoel ik dan mijn hal mee - die volhangt met dit soort foto's.
Zo ging het ook in zijn werk in de kazerne van de brandweer van Betlehem. Een meneer die Mohammed heet leidt me enthousiast rond langs al het materieel en geeft en passant ook een uitgebreide cursus brandbestrijding: in het Arabisch helaas. Er ontgaat me dus het een en ander. Het materieel bestaat uit krijgertjes: uit Italië en Japan. Gemiddeld rukt de brandweer drie maal daags uit en de kazerne werkt volcontinue. In totaal werken er 33 brandweermannen en 7 mensen op kantoor. Naast de brandweerauto's staan er ook 2 ambulances (alarmnummer: 102). De brandweer is ondergebracht bij het ministerie van defensie, maar wordt beschouwd als de civiele tak, vandaar dat ik onbeperkt foto's mag maken. (Het uploaden lijkt niet te gaan lukken....)
Na de zeer uitgebreide rondleiding word ik uitgenodigd op de thee en verzamelt alles wat dienst heeft zich rondom het bezoek. Het wordt een geanimeerd gesprek. Heel blij ben ik met de komst van Hassan: die heeft zowel hotelmanagement gestudeerd als economie en is heel blij met zijn baantje op het kantoor bij de brandweer.... (er staan 300 mensen op een wachtlijst om hier te mogen werken). Zijn Engels is perfect.
Vervolgens nodigen de heren me van harte uit om de avondmaaltijd met ze te gebruiken. Er wordt kebab (gegrild gehakt) gehaald, brood en allerhande sauzen voor bij het vlees en Coca Cola als drinken. Het eten wordt in het kantoor van de commandant (onder een foto van Yasser Arafat) op het bureau gezet en wij zitten er gezellig omheen te eten. Met de hand uiteraard - waar ik inmiddels een zekere handigheid in ontwikkeld heb. De telefoon gaat voortdurend, maar er lijkt geen brand te zijn. Een van de brandweermannen beantwoordt regelmatig twee telefoons tegelijk. Volgens zijn collega's lijdt hij aan ADHD, wat in dit geval handig is.
Tot slot van het bezoek vragen ze mij waar mijn favoriete brandweer is. Tot op deze dag was dat een brandweerkorps in Jordanië, bij Petra. Ongeveer dezelfde behandeling, maar verboden om foto's te maken. Met gemak kan ik de heren in Betlehem vertellen dat zij nummer 1 op de lijst zijn. Met een uitnodiging om terug te komen, vertrek ik - heel blij - terug naar Deheisha camp!
Sinds jaar en dag ben ik een groot liefhebber van brandweerauto's en waar ik ben probeer ik altijd een brandweerkazerne te bezoeken. Een erg leuke hobbie, want het brengt een mens op leuke en interessante plaatsen. Brandweermannen hebben over het algemeen weinig te doen, zijn trots op hun materieel en ontvangen graag bezoekers. (Slechts in enkele landen ligt dit wat moeilijker: als de brandweer onderdeel van het leger uitmaakt. Vaak zijn ze dan wel gastvrij, maar is het maken van foto's niet toegestaan.) Ik introduceer mezelf dan als komende uit Nederland en een liefhebber van het rode wagenpark. Ten overvloede begin ik dan altijd te vertellen over mijn privé-museum van afbeeldingen van brandweerauto's. Hier bedoel ik dan mijn hal mee - die volhangt met dit soort foto's.
Zo ging het ook in zijn werk in de kazerne van de brandweer van Betlehem. Een meneer die Mohammed heet leidt me enthousiast rond langs al het materieel en geeft en passant ook een uitgebreide cursus brandbestrijding: in het Arabisch helaas. Er ontgaat me dus het een en ander. Het materieel bestaat uit krijgertjes: uit Italië en Japan. Gemiddeld rukt de brandweer drie maal daags uit en de kazerne werkt volcontinue. In totaal werken er 33 brandweermannen en 7 mensen op kantoor. Naast de brandweerauto's staan er ook 2 ambulances (alarmnummer: 102). De brandweer is ondergebracht bij het ministerie van defensie, maar wordt beschouwd als de civiele tak, vandaar dat ik onbeperkt foto's mag maken. (Het uploaden lijkt niet te gaan lukken....)
Na de zeer uitgebreide rondleiding word ik uitgenodigd op de thee en verzamelt alles wat dienst heeft zich rondom het bezoek. Het wordt een geanimeerd gesprek. Heel blij ben ik met de komst van Hassan: die heeft zowel hotelmanagement gestudeerd als economie en is heel blij met zijn baantje op het kantoor bij de brandweer.... (er staan 300 mensen op een wachtlijst om hier te mogen werken). Zijn Engels is perfect.
Vervolgens nodigen de heren me van harte uit om de avondmaaltijd met ze te gebruiken. Er wordt kebab (gegrild gehakt) gehaald, brood en allerhande sauzen voor bij het vlees en Coca Cola als drinken. Het eten wordt in het kantoor van de commandant (onder een foto van Yasser Arafat) op het bureau gezet en wij zitten er gezellig omheen te eten. Met de hand uiteraard - waar ik inmiddels een zekere handigheid in ontwikkeld heb. De telefoon gaat voortdurend, maar er lijkt geen brand te zijn. Een van de brandweermannen beantwoordt regelmatig twee telefoons tegelijk. Volgens zijn collega's lijdt hij aan ADHD, wat in dit geval handig is.
Tot slot van het bezoek vragen ze mij waar mijn favoriete brandweer is. Tot op deze dag was dat een brandweerkorps in Jordanië, bij Petra. Ongeveer dezelfde behandeling, maar verboden om foto's te maken. Met gemak kan ik de heren in Betlehem vertellen dat zij nummer 1 op de lijst zijn. Met een uitnodiging om terug te komen, vertrek ik - heel blij - terug naar Deheisha camp!
dinsdag 17 juli 2007
Allerlei storingen
Vandaag een kort bericht, want ik ben niet op 'mijn' kantoor. Zowel gisteren als vandaag hadden we problemen met internet. Het schijnt met de stroom te maken te hebben, maar ik ben meteen gestopt met werken en lekker naar Betlehem gewandeld. Daar keerde mijn goede humeur van terug gelukkig. Het is met name heel vervelend voor de productie van vandaag: die zweeft nu op allerlei plaatsen in de kosmos - maar zal zeker de bestemming niet bereiken. Daarom ben ik nu in Deheisha camp naar een 'internetcafé' gegaan waar ik omringd ben door een stuk of 50 jongetjes van 7 - 17 jaar die van alles op en met de computer doen. Het is hier dus heel gezellig, onrustig en lawaaierig.
Ik wilde een bericht schrijven over mijn bezoek aan de brandweer van Betlehem. Ik kom daar nog op terug. Ook het bezoeken van een dameskapper in het kamp was een hele ervaring. Het resultaat van dit laatste bezoek vind ik persoonlijk niet om over naar huis te schrijven, maar de kinderen van Karama maken me complimenten... Misschien vonden ze mijn oude kapsel niet leuk.
Oma ligt trouwens inmiddels in het ziekenhuis, wat niet erg zal helpen. De dokters staken namelijk, omdat ze al drie maanden geen salaris hebben gehad.
Gisteren was ik ongeveer de enige hier die president Bush heeft gezien toen hij het woord voerde namens 'the quartet' (EU, VN, VS en Rusland). Het lijkt een grote worst die hij de Palestijnen voorhoudt, maar er zijn nogal wat voorwaarden aan verbonden. Ik zat alsmaar te wachten op voorwaarden die aan andere partijen in het conflict gesteld gaan worden, maar die kwamen niet. Ik wond me daar even flink over op, maar de Palestijnen halen er massaal hun schouders over op: ze zijn niet anders gewend!
Ik wilde een bericht schrijven over mijn bezoek aan de brandweer van Betlehem. Ik kom daar nog op terug. Ook het bezoeken van een dameskapper in het kamp was een hele ervaring. Het resultaat van dit laatste bezoek vind ik persoonlijk niet om over naar huis te schrijven, maar de kinderen van Karama maken me complimenten... Misschien vonden ze mijn oude kapsel niet leuk.
Oma ligt trouwens inmiddels in het ziekenhuis, wat niet erg zal helpen. De dokters staken namelijk, omdat ze al drie maanden geen salaris hebben gehad.
Gisteren was ik ongeveer de enige hier die president Bush heeft gezien toen hij het woord voerde namens 'the quartet' (EU, VN, VS en Rusland). Het lijkt een grote worst die hij de Palestijnen voorhoudt, maar er zijn nogal wat voorwaarden aan verbonden. Ik zat alsmaar te wachten op voorwaarden die aan andere partijen in het conflict gesteld gaan worden, maar die kwamen niet. Ik wond me daar even flink over op, maar de Palestijnen halen er massaal hun schouders over op: ze zijn niet anders gewend!
zondag 15 juli 2007
Vragen van lezers
Leuk om te merken dat mijn verhalen gelezen worden. Sommige lezers reageren met het stellen van een vraag - in een aantal gevallen ook via mijn email. Vandaag zal ik wat vragen beantwoorden.
het weer
Na een week kan ik wel iets over het weer zeggen: het is hier heerlijk weer! De zon schijnt dagelijks en de Palestijnen klagen van harte over de hitte. Gisteren en vandaag zouden we het in Nederland heerlijk zomerweer noemen: graadje of 25, zonnig met een paar wolkjes en een heerlijk windje. Deheisha camp ligt dan ook op een berg, maar ik heb geen idee hoe hoog we zijn.
het eten
De tijden dat er weinig te eten was, ligt al weer een tijdje achter ons. Er zijn diverse winkels (nou ja: winkeltjes) in het kamp die wij kruidenier zouden noemen. Verder zijn er veel kraampjes met allerlei soorten fruit en groente. Langs de diverse weggetjes in het kamp zitten ook oudere vrouwen met een bergje groente of fruit uit hun eigen tuin. De kinderen zijn hier net zo dol op chips en ijs als elders in de wereld. In een winkel vond ik van de week Palestijnse karnemelk: heerlijk. Wel met wat vet er in (1,5 %), maar een echte tractatie. Ook de yoghurt is lekker: dik en romig. Bij de warme maaltijd staat vaak yoghurt op tafel om die over het eten te scheppen. De maaltijd zelf ligt opgetast op een hele grote schaal en de eters zitten er op de grond omheen. Iedereen heeft een lepel en neemt happen toe ie voldaan is. Simpel - en het scheelt enorm in de hoeveelheid afwas. Voor een vegetariër is het hier wat moeilijker, omdat vlees (voornamelijk schapenvlees, maar ook kip) echt belangrijk is. Het vlees is ook goedkoper dan groente of fruit.
Omdat ik parttime vegetariër ben eet ik nu dus af en toe wat vlees - al is gekookt schapenvlees niet mijn favoriete voedsel. De eerste dagen was ik vooral 'de belangrijke gast' en moest in het midden voor de schotel zitten. Nu ben ik opgenomen in de diverse families en mag gaan zitten waar ik wil...
de opvoeding
Van de gebruikelijke opvoeding in Nederland weet ik dat er 3 belangrijke richtlijnen zijn: rust, reinheid en regelmaat (misschien in een andere volgorde?). Deze richtlijnen lijken hier niet bekend te zijn, want wat ik van de opvoeding zie is die ongeveer het tegenovergestelde. Een klein kindje zag ik voornamelijk chips eten, waarbij zijn moeder uitlegde dat hij verder niets wil eten. Vaste tijden voor maaltijden zijn er niet: het avondeten kan zowel om 5 uur als om 9 uur geserveerd worden. Waar het van afhangt: geen idee. Ook slapen (en het belang daarvan) is niet bekend: zelfs de kleinste kinderen lijken altijd wakker te zijn, maar natuurlijk wel hangerig en vaak huilerig van vermoeidheid. Ze worden dan niet in bed gelegd, want 'ze willen niet slapen' - aldus de moeders.
grote gezinnen
Het zijn inderdaad bijna allemaal grote gezinnen hier. Wat opvalt is het verschil dat gemaakt wordt tussen de jongens en de meisjes. In een gezin waar ik regelmatig ben, is maar één meisje. Het arme kind wordt geacht de hele familie te bedienen en verzorgen. Ze is er gelukkig heel blijmoedig onder. In de Lonely Planet las ik dat de hedendaagse grote gezinnen vooral het gevolg zijn van de diverse belegeringen van de kampen: er was weinig anders te doen dan werken aan de gezinsgrootte. De kinderen hebben wel heel veel te lijden (gehad) van de bezetting. Op de site van Karama (http://www.karama.org/) staan verschillende (gruwelijke) cijfers uit een onderzoek over het welbevinden van de kinderen.
het werk
Inderdaad heb ik tot op heden alle dagen gewerkt, omdat Karama 7 dagen per week open is. Wel lukt het om uitstapjes te maken. Maar een vrije dag zou zinloos zijn: er is hier niets te doen. Kun je je voorstellen: geen bioscoop, bibliotheek, speelplaatsen, zwembad, festival, markt of wat dan ook? De enige verzetjes die ik tot op heden gespot heb, zijn veelvuldige familiebezoekjes (soms wel 3 x per avond komen dezelfde mensen langs....) en familie-aangelegenheden elders (bruiloften, begrafenissen).
hoe het met mij gaat
Alhamdulilah! Goed dus. Ik voel me thuis en moet alleen maar erg wennen aan de onderlinge hardhandigheid. Een beter woord heb ik er niet voor. Ik voel me zo vaak een watje als ik zie hoe iedereen hier met elkaar omgaat. Ik eet goed, slaap goed en heb het de hele dag & avond erg gezellig. De kinderen zijn heel gretig om mij Arabisch te leren - en het is de handigste manier om snel veel van de taal op te pikken. Ze betrappen me regelmatig op 'foute' woorden - die komen dan uit Egypte, Libië of Syrië... Inmiddels heb ik ook al twee Nederlanders gesproken die elders in de Palestijnse gebieden verblijven - en dat voelt dan vertrouwd (al heb ik ze beiden nog niet ontmoet). In Deheisha schijnt zelfs een Nederlandse pater te wonen; ik ben van plan om hem binnenkort eens op te zoeken. Het is erg leuk om met veel kinderen op te trekken, al ben ik het helemaal niet gewend. 's Avonds zou ik dan ook het liefst even uitgeteld op de bank liggen - maar dan is er weer: bezoek!
Het is nu nog een beetje de balans zoeken tussen de heersende cultuur hier en mijn 'belangen' als tijdelijke bewoner. Ik wil niemand chockeren, maar heb ook weinig zin me als een 'goede' Palestijnse te gedragen - want dan kom ik nergens. De balans is van belang vanwege de uitstraling richting mijn gastfamilie: als ik het goed doe 'scoren' ze, als ik me slecht gedraag is de schande voor hun rekening... Mijn armen en benen zijn dus aldoor netjes bedekt, behalve als ik ga hiken in de bergen en rennen langs de snelweg. Dat rennen doe ik om die reden om 6 uur in de ochtend (heel weinig publiek). Aan een hoofddoek heb ik me nog niet gewaagd, want heb nog geen bad-hair-day gehad... Ik verheug me al op mijn uitstapje van vanmiddag: ik ga de brandweer van Deheisha camp bezoeken! (Nog een fascinatie van me: brandweerauto's! Ben benieuwd of hier ook zo'n mooi gedicht over gaat verschijnen....)
het weer
Na een week kan ik wel iets over het weer zeggen: het is hier heerlijk weer! De zon schijnt dagelijks en de Palestijnen klagen van harte over de hitte. Gisteren en vandaag zouden we het in Nederland heerlijk zomerweer noemen: graadje of 25, zonnig met een paar wolkjes en een heerlijk windje. Deheisha camp ligt dan ook op een berg, maar ik heb geen idee hoe hoog we zijn.
het eten
De tijden dat er weinig te eten was, ligt al weer een tijdje achter ons. Er zijn diverse winkels (nou ja: winkeltjes) in het kamp die wij kruidenier zouden noemen. Verder zijn er veel kraampjes met allerlei soorten fruit en groente. Langs de diverse weggetjes in het kamp zitten ook oudere vrouwen met een bergje groente of fruit uit hun eigen tuin. De kinderen zijn hier net zo dol op chips en ijs als elders in de wereld. In een winkel vond ik van de week Palestijnse karnemelk: heerlijk. Wel met wat vet er in (1,5 %), maar een echte tractatie. Ook de yoghurt is lekker: dik en romig. Bij de warme maaltijd staat vaak yoghurt op tafel om die over het eten te scheppen. De maaltijd zelf ligt opgetast op een hele grote schaal en de eters zitten er op de grond omheen. Iedereen heeft een lepel en neemt happen toe ie voldaan is. Simpel - en het scheelt enorm in de hoeveelheid afwas. Voor een vegetariër is het hier wat moeilijker, omdat vlees (voornamelijk schapenvlees, maar ook kip) echt belangrijk is. Het vlees is ook goedkoper dan groente of fruit.
Omdat ik parttime vegetariër ben eet ik nu dus af en toe wat vlees - al is gekookt schapenvlees niet mijn favoriete voedsel. De eerste dagen was ik vooral 'de belangrijke gast' en moest in het midden voor de schotel zitten. Nu ben ik opgenomen in de diverse families en mag gaan zitten waar ik wil...
de opvoeding
Van de gebruikelijke opvoeding in Nederland weet ik dat er 3 belangrijke richtlijnen zijn: rust, reinheid en regelmaat (misschien in een andere volgorde?). Deze richtlijnen lijken hier niet bekend te zijn, want wat ik van de opvoeding zie is die ongeveer het tegenovergestelde. Een klein kindje zag ik voornamelijk chips eten, waarbij zijn moeder uitlegde dat hij verder niets wil eten. Vaste tijden voor maaltijden zijn er niet: het avondeten kan zowel om 5 uur als om 9 uur geserveerd worden. Waar het van afhangt: geen idee. Ook slapen (en het belang daarvan) is niet bekend: zelfs de kleinste kinderen lijken altijd wakker te zijn, maar natuurlijk wel hangerig en vaak huilerig van vermoeidheid. Ze worden dan niet in bed gelegd, want 'ze willen niet slapen' - aldus de moeders.
grote gezinnen
Het zijn inderdaad bijna allemaal grote gezinnen hier. Wat opvalt is het verschil dat gemaakt wordt tussen de jongens en de meisjes. In een gezin waar ik regelmatig ben, is maar één meisje. Het arme kind wordt geacht de hele familie te bedienen en verzorgen. Ze is er gelukkig heel blijmoedig onder. In de Lonely Planet las ik dat de hedendaagse grote gezinnen vooral het gevolg zijn van de diverse belegeringen van de kampen: er was weinig anders te doen dan werken aan de gezinsgrootte. De kinderen hebben wel heel veel te lijden (gehad) van de bezetting. Op de site van Karama (http://www.karama.org/) staan verschillende (gruwelijke) cijfers uit een onderzoek over het welbevinden van de kinderen.
het werk
Inderdaad heb ik tot op heden alle dagen gewerkt, omdat Karama 7 dagen per week open is. Wel lukt het om uitstapjes te maken. Maar een vrije dag zou zinloos zijn: er is hier niets te doen. Kun je je voorstellen: geen bioscoop, bibliotheek, speelplaatsen, zwembad, festival, markt of wat dan ook? De enige verzetjes die ik tot op heden gespot heb, zijn veelvuldige familiebezoekjes (soms wel 3 x per avond komen dezelfde mensen langs....) en familie-aangelegenheden elders (bruiloften, begrafenissen).
hoe het met mij gaat
Alhamdulilah! Goed dus. Ik voel me thuis en moet alleen maar erg wennen aan de onderlinge hardhandigheid. Een beter woord heb ik er niet voor. Ik voel me zo vaak een watje als ik zie hoe iedereen hier met elkaar omgaat. Ik eet goed, slaap goed en heb het de hele dag & avond erg gezellig. De kinderen zijn heel gretig om mij Arabisch te leren - en het is de handigste manier om snel veel van de taal op te pikken. Ze betrappen me regelmatig op 'foute' woorden - die komen dan uit Egypte, Libië of Syrië... Inmiddels heb ik ook al twee Nederlanders gesproken die elders in de Palestijnse gebieden verblijven - en dat voelt dan vertrouwd (al heb ik ze beiden nog niet ontmoet). In Deheisha schijnt zelfs een Nederlandse pater te wonen; ik ben van plan om hem binnenkort eens op te zoeken. Het is erg leuk om met veel kinderen op te trekken, al ben ik het helemaal niet gewend. 's Avonds zou ik dan ook het liefst even uitgeteld op de bank liggen - maar dan is er weer: bezoek!
Het is nu nog een beetje de balans zoeken tussen de heersende cultuur hier en mijn 'belangen' als tijdelijke bewoner. Ik wil niemand chockeren, maar heb ook weinig zin me als een 'goede' Palestijnse te gedragen - want dan kom ik nergens. De balans is van belang vanwege de uitstraling richting mijn gastfamilie: als ik het goed doe 'scoren' ze, als ik me slecht gedraag is de schande voor hun rekening... Mijn armen en benen zijn dus aldoor netjes bedekt, behalve als ik ga hiken in de bergen en rennen langs de snelweg. Dat rennen doe ik om die reden om 6 uur in de ochtend (heel weinig publiek). Aan een hoofddoek heb ik me nog niet gewaagd, want heb nog geen bad-hair-day gehad... Ik verheug me al op mijn uitstapje van vanmiddag: ik ga de brandweer van Deheisha camp bezoeken! (Nog een fascinatie van me: brandweerauto's! Ben benieuwd of hier ook zo'n mooi gedicht over gaat verschijnen....)
zaterdag 14 juli 2007
English: photo's
It took some time, but now I know how to do it! This is the link to watch the first photo's:
http://www.mijnalbum.nl/Album=QDFEOTMT The comment is in Dutch, but I hope you still enjoy them.
Yesterday (Friday 13th!) was a strange day. It means nothing to the people here, but I didn't cross any ladder or black cat... The whole day was very 'different': little kids played intifada (throwing stones to each other en to people who were just passing by). In de evening the whole camp was disturbed: I heard a lot of men screaming, reconstructing the furniture and making their wives upset. No idea what it was all about, but it took untill 01.00 AM before I dared to go to bed (not used to violence...) In fact it's a wonder this was the first time I heard this: if you see how people live here.
The Karama house-cat has kittens: 5 and the mother was not able to hide the nest properly. So she is also very busy screaming to the enemies (children with sticks) and it has cost a lot of time to explain how childish it is to bother a mothercat like this.
I have divided the English 'students' now in two groups: a 'refreshing English group' and a group for 'advanced learners'. The advanced learners learned all about bodynames today. Especially the genital parts had their interest, without showing this to each other .... I had the idea it's not common to talk about these things - but they should know I think.
The rest of the day we were busy finding funds to send the children on a trip to Denmark. They got an invitation - but no money to go there. Every summer Karama sends a group of children out of the camp to relax and see other things than violence and suffering. That's why they work hard on dancing, playing music and English (of course...).
http://www.mijnalbum.nl/Album=QDFEOTMT The comment is in Dutch, but I hope you still enjoy them.
Yesterday (Friday 13th!) was a strange day. It means nothing to the people here, but I didn't cross any ladder or black cat... The whole day was very 'different': little kids played intifada (throwing stones to each other en to people who were just passing by). In de evening the whole camp was disturbed: I heard a lot of men screaming, reconstructing the furniture and making their wives upset. No idea what it was all about, but it took untill 01.00 AM before I dared to go to bed (not used to violence...) In fact it's a wonder this was the first time I heard this: if you see how people live here.
The Karama house-cat has kittens: 5 and the mother was not able to hide the nest properly. So she is also very busy screaming to the enemies (children with sticks) and it has cost a lot of time to explain how childish it is to bother a mothercat like this.
I have divided the English 'students' now in two groups: a 'refreshing English group' and a group for 'advanced learners'. The advanced learners learned all about bodynames today. Especially the genital parts had their interest, without showing this to each other .... I had the idea it's not common to talk about these things - but they should know I think.
The rest of the day we were busy finding funds to send the children on a trip to Denmark. They got an invitation - but no money to go there. Every summer Karama sends a group of children out of the camp to relax and see other things than violence and suffering. That's why they work hard on dancing, playing music and English (of course...).
eindelijk: foto's ....
Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar het is - dankzij Marijke - toch gelukt: via deze link zijn wat foto's te vinden. Er zullen er meer volgen.
http://www.mijnalbum.nl/Album=QDFEOTMT
Gisteren was het vrijdag de 13e, maar bij navraag bleek me dat deze dag hier niets betekent. Ik was natuurlijk op mijn hoede: niet onder ladders doorlopen en zwarte katten vermijden. Over katten gesproken: de huiskat van Karama heeft een nestje! Er zijn 5 kittens en ze zijn om op te eten! Daar denkt moeder poes anders over - want ze doet niet anders dat krijsen en blazen. Ze heeft haar nestje niet goed weten te verstoppen helaas. Een onverlaat die ik met een stok in het nest zag prikken heb ik gevraagd hoe hij het zou vinden als ik zijn moeder met de baby zou komen prikken: aha - vond ie maar niks. Met een ferme handdruk besloten we samen dat het heel kinderachtig is om dieren te treiteren.
Allerlei groepjes kinderen - van om en nabij de 5 jaar - waren gisteren heel druk met intifadaatje spelen. Ik kreeg dan ook - mét de andere passanten - keien naar mijn hoofd. In de avond werd het helemaal spannend: van allerlei kanten hoorde ik zwaar overspannen mannen gillen en schreeuwen, het meubilair reconstrueren en hun vrouwen gierend huilen. Ik ben tot rond 1 uur opgebleven, voor het geval dat.... (er is geen 112 om te bellen!) Overigens is het een wonder dat ik dit nu pas voor de eerste keer meemaakte. Als je ziet hoe de mensen hier op elkaars lip wonen, verwacht je dit eerder dagelijks. Wat de aanleiding voor al die huiselijke ellende was: geen idee. Wel opvallend dus dat het meteen in een aantal huizen tegelijk was. Of zal het toch met vrijdag de 13e te maken hebben?
Met een paar jongens van Karama ben ik gisteren flink aan het wandelen geweest. Eerst naar Solomon's Pools - die de jongens Suleyman's Pools noemen. Het verschil is alleen dat koning Solomon zo'n 2000 jaar geleden de pools heeft laten maken, en dat Suleyman the Magnificent leefde in de 16e eeuw.... (dank Lonely Planet). Daarna nog het dorpje Artas bezocht - een dorpje in de buurt. Daar een bruiloft gezien, op de thee uitgenodigd, verschillende grotwoningen bezocht met prachtige muurschilderingen en de tuinen van Artas bewonderd. Vergeleken met het leven in een kamp is zo'n dorpje bijna een paradijs...
De studenten Engels heb ik inmiddels in twee groepen moeten verdelen: een groep heb ik de opfrisgroep genoemd (die snappen hoegenaamd niets van Engels) en de andere de groep voor gevorderden. Dit loopt nu heel goed. Er is nog flink werk aan de winkel voor ze zichzelf in Denemarken verstaanbaar kunnen maken trouwens....
De kinderen werken heel hard aan hun voorbereiding voor het tripje naar Denemarken, maar Yasser maakt zich grote zorgen over het bij elkaar krijgen van het geld voor de tickets. Het geld dat mijn feestje heeft opgebracht is in het potje van de trip gegaan, maar is helaas nauwelijks genoeg voor 1 ticket. (Ik blijf het raar vinden dat een Deense school deze kinderen uitnodigt, maar zich niet realiseert dat het hier praktisch onmogelijk is dat geld bij elkaar te krijgen. De ouders zijn allemaal arm of zeer arm.) Zo'n tripje lijkt wellicht luxe, maar elk jaar probeert de stichting een groep een uitstapje buiten het kamp te laten maken. Daar voor zijn ze afhankelijk van uitnodigingen en giften. We doen wat we kunnen om fondsen aan te boren...
http://www.mijnalbum.nl/Album=QDFEOTMT
Gisteren was het vrijdag de 13e, maar bij navraag bleek me dat deze dag hier niets betekent. Ik was natuurlijk op mijn hoede: niet onder ladders doorlopen en zwarte katten vermijden. Over katten gesproken: de huiskat van Karama heeft een nestje! Er zijn 5 kittens en ze zijn om op te eten! Daar denkt moeder poes anders over - want ze doet niet anders dat krijsen en blazen. Ze heeft haar nestje niet goed weten te verstoppen helaas. Een onverlaat die ik met een stok in het nest zag prikken heb ik gevraagd hoe hij het zou vinden als ik zijn moeder met de baby zou komen prikken: aha - vond ie maar niks. Met een ferme handdruk besloten we samen dat het heel kinderachtig is om dieren te treiteren.
Allerlei groepjes kinderen - van om en nabij de 5 jaar - waren gisteren heel druk met intifadaatje spelen. Ik kreeg dan ook - mét de andere passanten - keien naar mijn hoofd. In de avond werd het helemaal spannend: van allerlei kanten hoorde ik zwaar overspannen mannen gillen en schreeuwen, het meubilair reconstrueren en hun vrouwen gierend huilen. Ik ben tot rond 1 uur opgebleven, voor het geval dat.... (er is geen 112 om te bellen!) Overigens is het een wonder dat ik dit nu pas voor de eerste keer meemaakte. Als je ziet hoe de mensen hier op elkaars lip wonen, verwacht je dit eerder dagelijks. Wat de aanleiding voor al die huiselijke ellende was: geen idee. Wel opvallend dus dat het meteen in een aantal huizen tegelijk was. Of zal het toch met vrijdag de 13e te maken hebben?
Met een paar jongens van Karama ben ik gisteren flink aan het wandelen geweest. Eerst naar Solomon's Pools - die de jongens Suleyman's Pools noemen. Het verschil is alleen dat koning Solomon zo'n 2000 jaar geleden de pools heeft laten maken, en dat Suleyman the Magnificent leefde in de 16e eeuw.... (dank Lonely Planet). Daarna nog het dorpje Artas bezocht - een dorpje in de buurt. Daar een bruiloft gezien, op de thee uitgenodigd, verschillende grotwoningen bezocht met prachtige muurschilderingen en de tuinen van Artas bewonderd. Vergeleken met het leven in een kamp is zo'n dorpje bijna een paradijs...
De studenten Engels heb ik inmiddels in twee groepen moeten verdelen: een groep heb ik de opfrisgroep genoemd (die snappen hoegenaamd niets van Engels) en de andere de groep voor gevorderden. Dit loopt nu heel goed. Er is nog flink werk aan de winkel voor ze zichzelf in Denemarken verstaanbaar kunnen maken trouwens....
De kinderen werken heel hard aan hun voorbereiding voor het tripje naar Denemarken, maar Yasser maakt zich grote zorgen over het bij elkaar krijgen van het geld voor de tickets. Het geld dat mijn feestje heeft opgebracht is in het potje van de trip gegaan, maar is helaas nauwelijks genoeg voor 1 ticket. (Ik blijf het raar vinden dat een Deense school deze kinderen uitnodigt, maar zich niet realiseert dat het hier praktisch onmogelijk is dat geld bij elkaar te krijgen. De ouders zijn allemaal arm of zeer arm.) Zo'n tripje lijkt wellicht luxe, maar elk jaar probeert de stichting een groep een uitstapje buiten het kamp te laten maken. Daar voor zijn ze afhankelijk van uitnodigingen en giften. We doen wat we kunnen om fondsen aan te boren...
vrijdag 13 juli 2007
Familiefeest
Met oma gaat het op en af: ze blijft klagen over pijn in haar hoofd. Omdat de familie haar niet teveel medicijnen wil geven (vanwege mogelijke verslavingen - zie eerder bericht) is nu bedacht haar placebo's te geven. Gisteren was ik getuige van het toedienen van een hele grote mentos'pil': ze kreeg hem met een groot glas water. Ik vreesde even voor haar leven bij het doorslikken, maar het ging gelukkig goed. Yasser heeft nu een doosje pilletjes van me gekregen die de adem verfrissen. Omdat ze in een prachtig zilverkleurig doosje zitten denkt hij dat de 'werking' nog sterker zal zijn. In ieder geval zijn ze een stuk gemakkelijker in te nemen....
De Engelse les van gisteren was hilarisch: de kinderen kregen opdracht om in categorieën te denken, zoals wat krijg je in Denemarken bij het ontbijt (dit is allemaal bedoeld om ze voor te bereiden op hun trip). Zomaar wat antwoorden: olie, humus, komkommer en aardbeienjam. Met de categorie Hoofdsteden liep het flink mis (voor mij dan). Van de meeste hoofdsteden ter wereld dacht ik de Engelse naam wel te weten; maar er kwamen bijna alleen 'Arabische' landen voorbij - geen idee hoe de meeste van die hoofdsteden in het Engels heten...
En tegen de avond stond natuurlijk de bruiloft op het programma: heeft iemand enig idee hoe een familie van zo'n 40 mensen zich hierop voorbereidt? Ik zal me beperken tot het transport. De bruiloft was in Al Rubia - een vluchtelingenkamp op 15 km van hier. Eerst een 'overleg' van een uur over wie met wie in de taxi gaat. Dit leek in de ogen van een buitenstaander nogal hoog op te lopen. Toen de verdeling achter de rug was, liepen we in de vastgestelde groepjes naar de hoofdweg om taxi's te vinden. In mijn groepje werd veel geklaagd over deze 'voorbereiding'... Al met al duurde het nog ruim een uur voor we allemaal een taxi hadden die groot genoeg was. Onze taxichauffeur bleek heldhaftig te zijn: hij nam 7 van ons mee, terwijl 5 passagiers het maximum is. Onderweg verloren we bijna Baher - 18 maanden - omdat alle ramen openstonden en hij natuurlijk op onze schoot moest liggen, zitten, staan....
Het feest speelde zich af in een grote tent op het dak van een gestapelde woning. De bruid zetelde in een oranje prinsessenjurk op een troon; de gasten (alleen vrouwen en kinderen) dansten op schetterende muziek. De sfeer was opperbest, maar praten was wat moeilijk vanwege het lawaai. Toen ik op onderzoek uitging waar de muziek vandaan kwam, bleek die te komen van 3 dj's die op het dak van een belendend perceel aan het draaien waren, de boxen kwamen met lange draden tot in de feesttent. Of ik daar even mocht komen kijken? Tuurlijk! Dat bleek nog een hele onderneming. Eerst moest ik mijn dak/woning verlaten en in het andere huis op het dak zien te komen. Dat viel niet mee, omdat het een in puin geschoten woning was en ik op teenslippers liep. Daar aangekomen werd het al snel gezellig, omdat alle mannen zich zaten te vervelen - in afwachting van hun hafla (feest) en ons op het dak gezelschap kwamen houden. De shisha (waterpijp) lonkte uitnodigend en ja hoor - ik ging voor de bijl (heerlijk!). Helaas kon ik niet te lang blijven, want vrouwen horen nu eenmaal op het vrouwenfeest. Mijn enige excuus is dat ik niet van hier ben... (en erg nieuwsgierig). De catering van het feest was niet om over naar huis te schrijven: een blikje 7Up en een toffee.
Ook de terugreis was nog een heel gedoe - al bleven er wat familieleden achter om daar te blijven slapen. Het feest duurt namelijk twee dagen. In de goede oude tijd duurden bruiloften trouwens 7 dagen.... Er waren daar nogal wat Israelische soldaten (in vol ornaat) op de been; de reden hiervoor is dat Al Rubia in een C-gebied ligt volgens de Oslo-akkoorden... Het kamp - wat ik ervan gezien heb - is ruimer van opzet dan Deheisha, maar ook een naargeestige omgeving. Tijdens het 'overleg' door de familie heb ik veel mensen op straat gesproken. Een aantal sprak overigens Ivriet: geleerd in Israelische gevangenissen. Op de muren van het kamp staan hun namen gekalkt, zodat de bewoners dagelijks aan ze herinnerd worden.
Inmiddels weet ik hoe het watersysteem werkt: overdag is er gewoon nooit water! 's Nachts dus wel; daarom zijn de mensen (vooral de vrouwen) 's nachts in de weer om de watertanks te vullen. Ik weet dit nu, omdat de pomp voor 'mijn' raam zit en de stroom voor de pomp uit 'mijn' kamer komt.
Verder nog goed nieuws: ik heb kunnen hardlopen. Weliswaar om 6 uur in de ochtend, maar de temperatuur was heerlijk en er waren nauwelijks mensen op straat. Ik heb langs de hoofdweg tussen Betlehem en Hebron gerend en voelde me na afloop als herboren. Het idee om zo lang niet te kunnen rennen maakte me heel ongelukkig...
De Engelse les van gisteren was hilarisch: de kinderen kregen opdracht om in categorieën te denken, zoals wat krijg je in Denemarken bij het ontbijt (dit is allemaal bedoeld om ze voor te bereiden op hun trip). Zomaar wat antwoorden: olie, humus, komkommer en aardbeienjam. Met de categorie Hoofdsteden liep het flink mis (voor mij dan). Van de meeste hoofdsteden ter wereld dacht ik de Engelse naam wel te weten; maar er kwamen bijna alleen 'Arabische' landen voorbij - geen idee hoe de meeste van die hoofdsteden in het Engels heten...
En tegen de avond stond natuurlijk de bruiloft op het programma: heeft iemand enig idee hoe een familie van zo'n 40 mensen zich hierop voorbereidt? Ik zal me beperken tot het transport. De bruiloft was in Al Rubia - een vluchtelingenkamp op 15 km van hier. Eerst een 'overleg' van een uur over wie met wie in de taxi gaat. Dit leek in de ogen van een buitenstaander nogal hoog op te lopen. Toen de verdeling achter de rug was, liepen we in de vastgestelde groepjes naar de hoofdweg om taxi's te vinden. In mijn groepje werd veel geklaagd over deze 'voorbereiding'... Al met al duurde het nog ruim een uur voor we allemaal een taxi hadden die groot genoeg was. Onze taxichauffeur bleek heldhaftig te zijn: hij nam 7 van ons mee, terwijl 5 passagiers het maximum is. Onderweg verloren we bijna Baher - 18 maanden - omdat alle ramen openstonden en hij natuurlijk op onze schoot moest liggen, zitten, staan....
Het feest speelde zich af in een grote tent op het dak van een gestapelde woning. De bruid zetelde in een oranje prinsessenjurk op een troon; de gasten (alleen vrouwen en kinderen) dansten op schetterende muziek. De sfeer was opperbest, maar praten was wat moeilijk vanwege het lawaai. Toen ik op onderzoek uitging waar de muziek vandaan kwam, bleek die te komen van 3 dj's die op het dak van een belendend perceel aan het draaien waren, de boxen kwamen met lange draden tot in de feesttent. Of ik daar even mocht komen kijken? Tuurlijk! Dat bleek nog een hele onderneming. Eerst moest ik mijn dak/woning verlaten en in het andere huis op het dak zien te komen. Dat viel niet mee, omdat het een in puin geschoten woning was en ik op teenslippers liep. Daar aangekomen werd het al snel gezellig, omdat alle mannen zich zaten te vervelen - in afwachting van hun hafla (feest) en ons op het dak gezelschap kwamen houden. De shisha (waterpijp) lonkte uitnodigend en ja hoor - ik ging voor de bijl (heerlijk!). Helaas kon ik niet te lang blijven, want vrouwen horen nu eenmaal op het vrouwenfeest. Mijn enige excuus is dat ik niet van hier ben... (en erg nieuwsgierig). De catering van het feest was niet om over naar huis te schrijven: een blikje 7Up en een toffee.
Ook de terugreis was nog een heel gedoe - al bleven er wat familieleden achter om daar te blijven slapen. Het feest duurt namelijk twee dagen. In de goede oude tijd duurden bruiloften trouwens 7 dagen.... Er waren daar nogal wat Israelische soldaten (in vol ornaat) op de been; de reden hiervoor is dat Al Rubia in een C-gebied ligt volgens de Oslo-akkoorden... Het kamp - wat ik ervan gezien heb - is ruimer van opzet dan Deheisha, maar ook een naargeestige omgeving. Tijdens het 'overleg' door de familie heb ik veel mensen op straat gesproken. Een aantal sprak overigens Ivriet: geleerd in Israelische gevangenissen. Op de muren van het kamp staan hun namen gekalkt, zodat de bewoners dagelijks aan ze herinnerd worden.
Inmiddels weet ik hoe het watersysteem werkt: overdag is er gewoon nooit water! 's Nachts dus wel; daarom zijn de mensen (vooral de vrouwen) 's nachts in de weer om de watertanks te vullen. Ik weet dit nu, omdat de pomp voor 'mijn' raam zit en de stroom voor de pomp uit 'mijn' kamer komt.
Verder nog goed nieuws: ik heb kunnen hardlopen. Weliswaar om 6 uur in de ochtend, maar de temperatuur was heerlijk en er waren nauwelijks mensen op straat. Ik heb langs de hoofdweg tussen Betlehem en Hebron gerend en voelde me na afloop als herboren. Het idee om zo lang niet te kunnen rennen maakte me heel ongelukkig...
donderdag 12 juli 2007
Naar Betlehem!
Gisteren kon er geen bericht gemaakt worden, want de stroom was 'uitgevallen'. Dit blijkt met enige regelmaat te gebeuren: als de Palestijnen hun quantum stroom verbruikt hebben gaat de knop gewoon om ... Het kan van een tot enkele uren duren. Het goede nieuws is dat er inmiddels weer water is.
De eerste Engelse les is achter de rug - en die viel niet mee. Ik had een soort dictee bedacht, waarin de 'studenten' ook nog dingen van zichzelf moesten schrijven. Echt, ze deden hun uiterste best maar het roer moet om. We laten de grammar maar even voor wat het is. Inmiddels heb ik een nieuwe lesmethode bedacht: we gaan categorieën invullen, dus bijvoorbeeld zoveel mogelijk fruitsoorten noemen, of sporten, of kleuren enzovoort. Het zal een soort competitie zijn om het nog leuker te maken. En nu maar hopen dat dit zal leiden tot een verrijking van de woordenschat.
Met twee leerlingen ben ik gisteren op stap geweest naar Betlehem: voor de meisjes is het privéles, voor mij een leuke gelegenheid om de omgeving te verkennen. Ruim 25 jaar geleden was ik voor het eerst in Betlehem en stond daar overal in de rij. Nu kun je rond de Geboortekerk een kanon afschieten - en dan raak je alleen sinasdrinkende Palestijnse politieagenten. Als we 5 toeristen gezien hebben is het veel. Mijn gezelschap (Noor en Iman - 2 schatten van meisjes van 14 jaar) waren nog nooit in die kerk geweest. Ook niet in het Palestina museum overigens - dat dicht was maar op mijn verzoek toch geopend werd. Aldaar een privérondleiding door een aardige Palestijnse dame, uiteraard in het Engels (het moet wel
leerzaam blijven...). Van de Engelse les bij diverse fruitkramen, bleken de heren verkopers ook te profiteren: ze wilden van allerhande fruitsoorten de Engelse naam weten (in afwachting van de toeristen natuurlijk). Voor wie hier komt: als je de verkopers 'nectarine' hoort zeggen - op zijn Nederlands dus - hebben ze les van mij gehad, want ik wist er niet het Engelse woord voor...
Met Oma gaat het weer wat beter, al klaagt ze heel hard over pijn in haar hoofd (ja, mijn Arabisch gaat met sprongen vooruit). Toen ik Yasser vertelde dat ik hele goede pijnstillers bij me heb - die oma wellicht verlichting kunnen brengen wees hij het aanbod af: hij wil niet dat oma verslaafd raakt aan pijnstillers (de ziel is 84 jaar....).
Inmiddels ken ik alle mensen met wie ik woon - en de heren des huizes blijken allemaal broers van elkaar te zijn: Isa (Jezus), Yousef (Jozef), Musa (Mozes), Brahim (Abraham) en Mohammed! Meer broers zijn er niet... Ze zijn uiterst zorgzaam en vriendelijk - tegen elkaar én tegen mij. Ik voel me al helemaal in de grote familie opgenomen. Yasser woont aan de overkant - en mijn buurmannen zijn allemaal broers van zijn moeder. Er zijn ook talrijke kinderen - die graag bij me binnenwandelen. Een favoriet spelletje is het neerschieten van elkaar: met een AK47 of een pistool. Zelfs mijn vriendje Baher - nog geen twee jaar oud - valt spontaan 'mat' (= dood) als er op hem geschoten wordt. De eerste keer dat ik het zag schoten de tranen in mijn ogen.
Verder wordt 'mijn' huis gebruikt voor het drogen van salie (maramia op zijn Arabisch); die wordt in de winter gebruikt voor thee (blijven ze warm van). De lucht is niet te harden, maar dat komt omdat ik echt een hekel aan salie heb. Gelukkig drinken we nu - in de zomer - alleen maar nana-thee, mintthee dus. En voor degenen die weet hebben van mijn fascinatie voor mieren: ik ben hier in het paradijs! Er woont een kolonie rondom de keukenkraan (ze komen niet in de buurt van de suikerpot!) De werkers zijn groot, licht van kleur en hebben lange poten. De koningin heb ik (nog) niet gespot.
En wat Deheisha camp betreft: het is er rustig - al klinken er met enige regelmaat geweerschoten. Maar daar knippert niemand van met de ogen. Enkele meisjes in Karama dragen een halssierraadje met daarop een plaatje van hun broer: die is dan omgekomen in een gevecht of zit in een Israelische gevangenis.
Gisteren wilde ik 'zelf eten' in plaats van ergens te gast te zijn (ze stoppen je zó vol!) en ben gewoon gaan wandelen. Lekker een simpel broodje met falafal en een aantal leuke ontmoetingen. Ik was toe aan wat 'vrijheid'. Bij thuiskomst werd ik er wel op aangesproken: iedereen verwacht me op het eten.... (zucht). Nu heb ik met mijn gastgezinnen afgesproken dat ik zal laten weten wanneer ik kom, dus vanmiddag ga ik lunchen bij Yousef. Vanavond hebben we een verlovingsfeest - in een ander kamp. Ben benieuwd!
Het is erg gemakkelijk om je hier snel thuis te voelen...
dinsdag 10 juli 2007
English!
When you see the length of my stories in Dutch, you will understand that this will be an extract. Sunday July 8 I left to the Palestinian Territories (Westbank) to live in a refugeecamp, named Deheisha. I work as a volunteer for a foundation called Karama. Karama works with and for kids and women. The founder of Karama is Yasser Alhaj, a very nice guy who really means something for all the visitors of the centre. He is also the person that takes care of my food and lodging. I live with his aunt and her children; but she is not home now - but visiting her husband who works in Israel. Deheisha camp is only 1 km2, with over 11.000 inhabitants. All the houses are very crowded. And Palestinians are very friendly and curious - in two days I had over 20 visitors in my house. Living here can be very inconvenient: there is no water now (Israel closed the pipes) and nobody knows how long this will last... On all the roofs there are big watertanks, but the tank on 'my' house is already empty. But they told me things can be worse - this is nothing!
Today a group of children (age 13 - 16) is preparing for a trip to Denmark: they had to elect a leader. Yasser learns them this way about democracy. They all took it very seriously. They go to Denmark on an invitation, only the money for the tickets didn't came with the invitation. So Yasser is trying the best he can to provide money for the trip. I think he is very good at that.
This morning at breakfast there was a very big bang: one girl had to check the cause, after she came back we just finished the meal. Nothing special happened...
There are a lot of things I don't understand (yet, I hope...) about the living in a camp like this. The camp is build after 1948 - and is protected by the United Nations. They are still here and only the UN-bureaucracy cost 50.000.000 dollars a year! No idea how life would be without UN. It's a miracle to see how people survive and take care of eachother. They all made me feel home within two days!
For me - I only have to get used to the crowd...
To be continued!
Today a group of children (age 13 - 16) is preparing for a trip to Denmark: they had to elect a leader. Yasser learns them this way about democracy. They all took it very seriously. They go to Denmark on an invitation, only the money for the tickets didn't came with the invitation. So Yasser is trying the best he can to provide money for the trip. I think he is very good at that.
This morning at breakfast there was a very big bang: one girl had to check the cause, after she came back we just finished the meal. Nothing special happened...
There are a lot of things I don't understand (yet, I hope...) about the living in a camp like this. The camp is build after 1948 - and is protected by the United Nations. They are still here and only the UN-bureaucracy cost 50.000.000 dollars a year! No idea how life would be without UN. It's a miracle to see how people survive and take care of eachother. They all made me feel home within two days!
For me - I only have to get used to the crowd...
To be continued!
Verkiezingen!
Dag twee in het kamp en de avonturen stapelen zich op. Excuses aan degenen die al een reflexief verslag verwachten: daar ben ik nog niet aan toe. Voorlopig dus een aantal voorvallen en gebeurtenissen.
Gisteravond zat ik - helemaal uitgewoond - in mijn huis. Het huis van Fatima dus. Die is met al haar kinderen op bezoek bij haar man in Israel voor een aantal dagen. Het huis bestaat uit een aantal woningen op en in elkaar; iedereen kan bij elkaar naar binnen lopen en dat gebeurt ook veelvuldig. Ik had de deur afgesloten, maar dat maakt niets uit: de visite komt gewoon. Iedereen is of lijkt familie van elkaar, maar bij de visiterende bezoekers waren ook - voor mij - wildvreemden die eens een kijkje kwamen nemen... Erg gezellig allemaal, al wordt er nauwelijks een woord Engels gesproken. Na bezoeker nummer 15 besloot ik de deur maar gewoon open te houden. 's Avonds na weer een rondwandeling door het kamp - heb nu bijna alles gezien, want kamp is niet groter dan 1 km2 en daar wonen ruim 11.000 mensen - gegeten bij Yasser thuis. Goed om te zien dat het met oma weer wat beter gaat. Later wilde ik thuis nog wat lezen en de eerste Engelse lessen voorbereiden. Maar eerst komt de buurman bij mij de ramen sluiten en gordijnen dichtdoen (zorgzaamheid?). Vervolgens komt er een buurvrouw een bordje met fruit brengen. Daarna nodigt een andere buurvrouw me uit om bij haar het nieuws te komen bekijken. Als ik daar ben komt het bezoek voor mij gewoon daar naar toe - het maakt allemaal niets uit. De zus van Yasser besluit in mijn huis te komen slapen - is toch veel gezelliger? Anders ben ik maar alleen...
De groep pubers (tussen 13 - 16 jaar) is zich aan het voorbereiden op een trip naar Denemarken, maar het geld voor de tickets is nog niet rond. Vanmorgen wilde Yasser dat zij een leider zouden kiezen. Hij legde me uit dat Palestijnen nauwelijks weet hebben van democratie en op deze manier leren ze daar wat over. Het ging er heel leuk aan toe (mijn oude verkiezingswaarnemershart sprong echt op!). Eerst werd gevraagd wie zich wilde kandideren: een meisje en twee jongens wilden wel leider worden. Daarna mochten ze de groep uitleggen waarom zij de beste leider zouden zijn. Na die 'verkiezingspraatjes' kon de groep vragen stellen. Niet dat het een debat werd, maar de vragen waren tamelijk kritisch. (Yasser had me voorspeld wie er zou winnen - een neefje van hem - maar dat hij blij was dat er wat te kiezen viel.) Het stembureau werd gevormd en alle stemgerechtigden (de groep dus) kwamen een voor een bij Yasser en mij binnen, waar ze uitleg kregen over de stemprocedure (een kruisje zetten op een papier waar de drie kandidaten op stonden) en het briefje opgevouwen in een vaas doen. Het ging er plechtig aan toe. Het bepalen van de uitslag ging ook helemaal volgens de regels: een stembureau voor het tellen van de stemmen en iemand die de stembriefjes voorlas en iemand die dat checkte. Het allerleukste was dat de winnaar niet de door Yasser beoogde kandidaat was.... Gelukkig stelde hij zich sportiever op dan de westerse wereld na de Palestijnse verkiezingen!
Verder zijn we afgesneden van water en is in mijn huis de tank op het dak leeg. Dat betekent alleen douchen met heet water.... Hoe lang Israel de kraan dichthoudt is duister: het duurt soms maanden. Niemand lijkt zich op te winden: het komt heel vaak voor. Iedereen heeft watertanks op het dak - maar de hoeveelheid tanks en dus water is natuurlijk beperkt (die tanks zijn heel zwaar!)
Ik had voor ik vertrok al gehoord dat ik hier niet zou kunnen hardlopen. Nou: dat kan echt niet. Alleen smalle, kronkelige straatjes die stijl omhoog en omlaag gaan. Maar dat is niet het enige: vrouwen horen niet te rennen! Om wat aan beweging te doen, gaan groepjes vrouwen sinds kort gezamenlijk wandelen. Gelukkig wist een van de meisjes een 'gym' te zitten die ik vanmiddag bezocht heb. Helaas: de lopende band is stuk... Wel werd ik van harte uitgenodigd om twee maal daags mee te komen bewegen, onder iemands bezielende leiding. Maar beweging krijg ik hier bij Karama ook inmiddels: heb mezelf toegevoegd aan de dansgroep en kan dus inmiddels op zijn Palestijns jumpen. Toen ze me in het begin heel hard uitlachten heb ik een stukje salsa en wals gedanst: nou, toen waren ze wel stil hoor!
Overigens was er vanmorgen bij het ontbijt (dat ik bij de bovenbuurvrouw genoot) een superharde knal. Ik dacht gelijk aan een bom of granaat. Dochterlief werd even naar buiten gestuurd om te checken of er gevaar zou zijn: wij aten gewoon door. Niks aan de hand blijkbaar, toen ze terugkwam werd er gewoon verder gegeten.
Voor a.s. weekend ben ik uitgenodigd op een bruiloft in Hebron. Toen ik bij Yasser checkte of ik daar naar toe kon gaan (ik ken het bruidspaar in de verste verten niet) deelde hij me mee dat hij er van uitging dat ik daar met zijn familie naar toe zou gaan... Jullie gaan het horen.
Beetje chaotisch verhaal tot zo ver - maar komt omdat ik nog niks op een rijtje heb. Ik laat gewoon alles over me heen komen en maak jullie daar op deze manier deelgenoot van. Hoef nu alleen nog maar een stukje in het Engels te maken. En foto's te downloaden, want het blijkt simpel te zijn hier de link te plaatsen waarop iedereen foto's kan bekijken. Heb inmiddels al wat aardige plaatjes.
Gisteravond zat ik - helemaal uitgewoond - in mijn huis. Het huis van Fatima dus. Die is met al haar kinderen op bezoek bij haar man in Israel voor een aantal dagen. Het huis bestaat uit een aantal woningen op en in elkaar; iedereen kan bij elkaar naar binnen lopen en dat gebeurt ook veelvuldig. Ik had de deur afgesloten, maar dat maakt niets uit: de visite komt gewoon. Iedereen is of lijkt familie van elkaar, maar bij de visiterende bezoekers waren ook - voor mij - wildvreemden die eens een kijkje kwamen nemen... Erg gezellig allemaal, al wordt er nauwelijks een woord Engels gesproken. Na bezoeker nummer 15 besloot ik de deur maar gewoon open te houden. 's Avonds na weer een rondwandeling door het kamp - heb nu bijna alles gezien, want kamp is niet groter dan 1 km2 en daar wonen ruim 11.000 mensen - gegeten bij Yasser thuis. Goed om te zien dat het met oma weer wat beter gaat. Later wilde ik thuis nog wat lezen en de eerste Engelse lessen voorbereiden. Maar eerst komt de buurman bij mij de ramen sluiten en gordijnen dichtdoen (zorgzaamheid?). Vervolgens komt er een buurvrouw een bordje met fruit brengen. Daarna nodigt een andere buurvrouw me uit om bij haar het nieuws te komen bekijken. Als ik daar ben komt het bezoek voor mij gewoon daar naar toe - het maakt allemaal niets uit. De zus van Yasser besluit in mijn huis te komen slapen - is toch veel gezelliger? Anders ben ik maar alleen...
De groep pubers (tussen 13 - 16 jaar) is zich aan het voorbereiden op een trip naar Denemarken, maar het geld voor de tickets is nog niet rond. Vanmorgen wilde Yasser dat zij een leider zouden kiezen. Hij legde me uit dat Palestijnen nauwelijks weet hebben van democratie en op deze manier leren ze daar wat over. Het ging er heel leuk aan toe (mijn oude verkiezingswaarnemershart sprong echt op!). Eerst werd gevraagd wie zich wilde kandideren: een meisje en twee jongens wilden wel leider worden. Daarna mochten ze de groep uitleggen waarom zij de beste leider zouden zijn. Na die 'verkiezingspraatjes' kon de groep vragen stellen. Niet dat het een debat werd, maar de vragen waren tamelijk kritisch. (Yasser had me voorspeld wie er zou winnen - een neefje van hem - maar dat hij blij was dat er wat te kiezen viel.) Het stembureau werd gevormd en alle stemgerechtigden (de groep dus) kwamen een voor een bij Yasser en mij binnen, waar ze uitleg kregen over de stemprocedure (een kruisje zetten op een papier waar de drie kandidaten op stonden) en het briefje opgevouwen in een vaas doen. Het ging er plechtig aan toe. Het bepalen van de uitslag ging ook helemaal volgens de regels: een stembureau voor het tellen van de stemmen en iemand die de stembriefjes voorlas en iemand die dat checkte. Het allerleukste was dat de winnaar niet de door Yasser beoogde kandidaat was.... Gelukkig stelde hij zich sportiever op dan de westerse wereld na de Palestijnse verkiezingen!
Verder zijn we afgesneden van water en is in mijn huis de tank op het dak leeg. Dat betekent alleen douchen met heet water.... Hoe lang Israel de kraan dichthoudt is duister: het duurt soms maanden. Niemand lijkt zich op te winden: het komt heel vaak voor. Iedereen heeft watertanks op het dak - maar de hoeveelheid tanks en dus water is natuurlijk beperkt (die tanks zijn heel zwaar!)
Ik had voor ik vertrok al gehoord dat ik hier niet zou kunnen hardlopen. Nou: dat kan echt niet. Alleen smalle, kronkelige straatjes die stijl omhoog en omlaag gaan. Maar dat is niet het enige: vrouwen horen niet te rennen! Om wat aan beweging te doen, gaan groepjes vrouwen sinds kort gezamenlijk wandelen. Gelukkig wist een van de meisjes een 'gym' te zitten die ik vanmiddag bezocht heb. Helaas: de lopende band is stuk... Wel werd ik van harte uitgenodigd om twee maal daags mee te komen bewegen, onder iemands bezielende leiding. Maar beweging krijg ik hier bij Karama ook inmiddels: heb mezelf toegevoegd aan de dansgroep en kan dus inmiddels op zijn Palestijns jumpen. Toen ze me in het begin heel hard uitlachten heb ik een stukje salsa en wals gedanst: nou, toen waren ze wel stil hoor!
Overigens was er vanmorgen bij het ontbijt (dat ik bij de bovenbuurvrouw genoot) een superharde knal. Ik dacht gelijk aan een bom of granaat. Dochterlief werd even naar buiten gestuurd om te checken of er gevaar zou zijn: wij aten gewoon door. Niks aan de hand blijkbaar, toen ze terugkwam werd er gewoon verder gegeten.
Voor a.s. weekend ben ik uitgenodigd op een bruiloft in Hebron. Toen ik bij Yasser checkte of ik daar naar toe kon gaan (ik ken het bruidspaar in de verste verten niet) deelde hij me mee dat hij er van uitging dat ik daar met zijn familie naar toe zou gaan... Jullie gaan het horen.
Beetje chaotisch verhaal tot zo ver - maar komt omdat ik nog niks op een rijtje heb. Ik laat gewoon alles over me heen komen en maak jullie daar op deze manier deelgenoot van. Hoef nu alleen nog maar een stukje in het Engels te maken. En foto's te downloaden, want het blijkt simpel te zijn hier de link te plaatsen waarop iedereen foto's kan bekijken. Heb inmiddels al wat aardige plaatjes.
maandag 9 juli 2007
De eerste dag
In het hartje van het vluchtelingenkamp zit ik hier mijn weblog bij te werken: een beetje onwerkelijk... Eerst maar wat reisadviezen voor degenen die mijn voorbeeld willen volgen. In de uiterst vroege ochtend van zondag 8 juli reden Rini en Denise (verrassing!) mij naar Schiphol, waar ze natuurlijk ook nog zorgden voor een grootse uitzwaai-scene met ingehuurde acteurs. Je kunt echt niet beter vertrekken dan op zo'n manier. De twee volle vluchten richting Tel Aviv (via Milaan) vielen alleen maar op vanwege het grote aantal kinderen met adhd aan boord... De aankomst was verder tamelijk normaal, al was het drukker dan in 10 jaar het geval geweest was. Erg lange rijen dus om het land in te komen. De douane-mevrouw vond mij een beetje vreemd: een studente, van die leeftijd, die hier antieke plaatsen komt bezoeken, in haar eentje? Het was blijkbaar overtuigend genoeg om me toch binnen te laten....
Om naar Deheisha kamp te komen had ik nauwgezette instructies gekregen: om te beginnen een shared taxi nemen naar Jeruzalem. Die gaat rijden als er 10 reizigers zijn - dat duurde dus nog even voor we vertrokken. Maar dan moeten al die mensen ook nog ergens afgezet worden. Natuurlijk lag mijn bestemming ongeveer het verst weg (tenzij de chauffeur nog eigen plannen had - sluit ik niet uit), maar uiteindelijk zette hij me af bij Damascus Gate. Nou ja - dat viel nog mee: ik hoefde maar een half uur te lopen voor ik daar was.... De chauffeur wist overigens inmiddels dat ik met een bus naar Betlehem wilde. "But than you have to take an Arab bus...." wat hem nogal een verschrikking leek. Toen ik de bus gevonden had, belde ik volgens afspraak Yasser dat ik onderweg was: hij zou me bij het checkpoint ontmoeten. Het was inmiddels tegen 6 uur en het checkpoint zou sluiten om 7 uur. Dat moest gaan lukken.
Helaas: onze bus werd van de weg gehaald - nog voor we Jeruzalem verlaten hadden - voor een controle door Israelische politiedames. De helft van de bus inzittenden bleek niet in het bezit te zijn van een permissie om in Jeruzalem te zijn. (Een simpele ziel denkt dan: ze gaan net weg, dus wat is het probleem?) Vooral twee oude dames vielen op: heel rustig verlieten ze de bus en ze lieten zich op de stoep zakken, in afwachting van een politiebus die de groep op zou halen. Beetje routine opgedaan inmiddels? Ondertussen nog maar even Yasser gebeld dat hij zich niet hoefde te haasten, omdat we in de zorg van de Israelische politie waren en niemand kon voorspellen hoe lang dit allemaal zou duren. Uiteindelijk konden we verder: met een halflege bus dus. De andere reizigers zouden een nacht op het bureau moeten doorbrengen werd me verteld.
Na een eindeloze rit (het zou maar een rit van 10 minuten zijn....) stopte de bus en vroeg ik de chauffeur of hier het checkpoint was (ik zou dan met de andere reizigers gewoon proberen door het checkpoint te komen). Nee, daar was geen checkpoint.... Ik weer naar Yasser gebeld: ben wel in Betlehem, maar niet bij het checkpoint - wat nu? Van een meneer op straat hoorde ik waar ik wel was: was ik al aan de rand van het kamp. Yasser komt vervolgens met een taxi naar me toe en blijken we ongeveer bij hem thuis om de hoek te zijn. Hij wist niet van deze bus, die dus heel handig is, omdat hij wel een lange route aflegt maar het checkpoint vermijdt.
Al met al was het donker toen ik arriveerde en zag dus heel weinig van het kamp of de omgeving.
In het huis van Yasser werd ik hartelijk ontvangen door zijn moeder en zus en een hele berg kleine kinderen. Op de veranda ligt oma te sterven. Na een heerlijke maaltijd (ik was uitgehongerd door het Weight watchersmenu van Alitalia) ben ik naar mijn slaapplek gegaan in het huis van Fatima. Daar heb ik de masterbedroom - maar daarover een andere keer.
De nacht verliep bewusteloos, afgezien van het concert rond 3 uur van twee zangers in de moskee. Volgens Yasser slaap ik daar binnen drie dagen doorheen, maar dat lijkt me sterk omdat de luidspreker zich voor mijn slaapkamerraam bevindt - denk ik.
Na het ontbijt - in gezelschap van 13 kinderen - heeft Yasser me mee naar Karama genomen en daar ben ik de rest van de dag. Heb inmiddels een groot deel van de kinderen en pubers leren kennen. Ik kreeg een welkomstconcert en een heel indrukwekkende ' mannendans' die ook wel wat op jumpen leek. Nee, ik mocht niet meedoen...
Dit was mijn rustmoment voor vandaag: ga me nu weer met de kinderen bemoeien. Later meer: want ik heb nog veel meer te vertellen.
Om naar Deheisha kamp te komen had ik nauwgezette instructies gekregen: om te beginnen een shared taxi nemen naar Jeruzalem. Die gaat rijden als er 10 reizigers zijn - dat duurde dus nog even voor we vertrokken. Maar dan moeten al die mensen ook nog ergens afgezet worden. Natuurlijk lag mijn bestemming ongeveer het verst weg (tenzij de chauffeur nog eigen plannen had - sluit ik niet uit), maar uiteindelijk zette hij me af bij Damascus Gate. Nou ja - dat viel nog mee: ik hoefde maar een half uur te lopen voor ik daar was.... De chauffeur wist overigens inmiddels dat ik met een bus naar Betlehem wilde. "But than you have to take an Arab bus...." wat hem nogal een verschrikking leek. Toen ik de bus gevonden had, belde ik volgens afspraak Yasser dat ik onderweg was: hij zou me bij het checkpoint ontmoeten. Het was inmiddels tegen 6 uur en het checkpoint zou sluiten om 7 uur. Dat moest gaan lukken.
Helaas: onze bus werd van de weg gehaald - nog voor we Jeruzalem verlaten hadden - voor een controle door Israelische politiedames. De helft van de bus inzittenden bleek niet in het bezit te zijn van een permissie om in Jeruzalem te zijn. (Een simpele ziel denkt dan: ze gaan net weg, dus wat is het probleem?) Vooral twee oude dames vielen op: heel rustig verlieten ze de bus en ze lieten zich op de stoep zakken, in afwachting van een politiebus die de groep op zou halen. Beetje routine opgedaan inmiddels? Ondertussen nog maar even Yasser gebeld dat hij zich niet hoefde te haasten, omdat we in de zorg van de Israelische politie waren en niemand kon voorspellen hoe lang dit allemaal zou duren. Uiteindelijk konden we verder: met een halflege bus dus. De andere reizigers zouden een nacht op het bureau moeten doorbrengen werd me verteld.
Na een eindeloze rit (het zou maar een rit van 10 minuten zijn....) stopte de bus en vroeg ik de chauffeur of hier het checkpoint was (ik zou dan met de andere reizigers gewoon proberen door het checkpoint te komen). Nee, daar was geen checkpoint.... Ik weer naar Yasser gebeld: ben wel in Betlehem, maar niet bij het checkpoint - wat nu? Van een meneer op straat hoorde ik waar ik wel was: was ik al aan de rand van het kamp. Yasser komt vervolgens met een taxi naar me toe en blijken we ongeveer bij hem thuis om de hoek te zijn. Hij wist niet van deze bus, die dus heel handig is, omdat hij wel een lange route aflegt maar het checkpoint vermijdt.
Al met al was het donker toen ik arriveerde en zag dus heel weinig van het kamp of de omgeving.
In het huis van Yasser werd ik hartelijk ontvangen door zijn moeder en zus en een hele berg kleine kinderen. Op de veranda ligt oma te sterven. Na een heerlijke maaltijd (ik was uitgehongerd door het Weight watchersmenu van Alitalia) ben ik naar mijn slaapplek gegaan in het huis van Fatima. Daar heb ik de masterbedroom - maar daarover een andere keer.
De nacht verliep bewusteloos, afgezien van het concert rond 3 uur van twee zangers in de moskee. Volgens Yasser slaap ik daar binnen drie dagen doorheen, maar dat lijkt me sterk omdat de luidspreker zich voor mijn slaapkamerraam bevindt - denk ik.
Na het ontbijt - in gezelschap van 13 kinderen - heeft Yasser me mee naar Karama genomen en daar ben ik de rest van de dag. Heb inmiddels een groot deel van de kinderen en pubers leren kennen. Ik kreeg een welkomstconcert en een heel indrukwekkende ' mannendans' die ook wel wat op jumpen leek. Nee, ik mocht niet meedoen...
Dit was mijn rustmoment voor vandaag: ga me nu weer met de kinderen bemoeien. Later meer: want ik heb nog veel meer te vertellen.
zaterdag 7 juli 2007
Voorbereid!
Het is zaterdagavond, tegen 8 uur en de voorbereidingen zijn klaar! Dat wil zeggen: koffer gepakt (slechts 4 kg overgewicht...), restanten van het feest opgeruimd, haar geverfd en de laatste telefoontjes en mailtjes gedaan. Ook Yasser (van stichting Karama) nog even gebeld - om te laten weten dat hij me morgen kan verwachten. Hij wacht me op bij het checkpoint, maar dan ben ik al een flinke tijd onderweg geweest vanaf de luchthaven in Tel Aviv. Hopelijk lukt het allemaal voor 19.00 uur, want dan sluit het checkpoint.
Allerlei goede adviezen gekregen, zoals hoe een 'my album' aan te maken om de lezer mijn foto's te kunnen laten zien: een teleurstelling! Is namelijk niet gelukt. Wellicht dat ik straks nog een slimmerik tegenkom die me hiermee kan helpen. Maar ook adviezen over het verwijderen van het kaartje in mijn digitale camera. Daar schijnt de security heel nieuwsgierig naar te zijn. In mijn geval vinden ze daar vooral foto's van mijn drie katjes op. Die ga ik - zeker weten - missen, maar ze zijn in de goede zorgende handen van Ellen, Guldane en Francina.
Het afscheidsfeest was zeer geslaagd: artistieke aanwezigen beschilderden een t-shirt voor Yasser, dat de gift voor de stichting zal vergezellen. De fundraising voor de gift verliep uitstekend: de opbrengst was € 575,--. De betrokkenheid van iedereen is hartverwarmend! En het bleef nog lang gezellig en onrustig aan de Herensingel...
Allerlei goede adviezen gekregen, zoals hoe een 'my album' aan te maken om de lezer mijn foto's te kunnen laten zien: een teleurstelling! Is namelijk niet gelukt. Wellicht dat ik straks nog een slimmerik tegenkom die me hiermee kan helpen. Maar ook adviezen over het verwijderen van het kaartje in mijn digitale camera. Daar schijnt de security heel nieuwsgierig naar te zijn. In mijn geval vinden ze daar vooral foto's van mijn drie katjes op. Die ga ik - zeker weten - missen, maar ze zijn in de goede zorgende handen van Ellen, Guldane en Francina.
Het afscheidsfeest was zeer geslaagd: artistieke aanwezigen beschilderden een t-shirt voor Yasser, dat de gift voor de stichting zal vergezellen. De fundraising voor de gift verliep uitstekend: de opbrengst was € 575,--. De betrokkenheid van iedereen is hartverwarmend! En het bleef nog lang gezellig en onrustig aan de Herensingel...
maandag 2 juli 2007
Voorbereidingen....
Nog een paar nachtjes slapen - en dan is het zondag zover: ik vertrek naar Tel Aviv, om via Jeruzalem het checkpoint te bereiken waar ik zal worden opgevangen door mijn gastheer voor de komende maanden: Yasser Alhaj. Yasser is geboren en getogen in vluchtelingenkamp Deheishe, dat ten zuiden van Bethlehem ligt. Hij heeft een stichting opgericht, genaamd Karama, waar ik vrijwilligerswerk voor zal gaan doen. Ik ga voor de tijd dat ik daar ben ook in het kamp wonen.
Nu ben ik vooral bezig na te denken over wat ik zoal zal meenemen. Ik ga me bezig houden met vrouwen en kinderen, die van Karama allerhande activiteiten aangeboden krijgen. Dat varieert van Engelse les tot allerhande sportactiviteiten. Neem anders ook eens een kijkje op: http://www.karama.org. Op vrijdag (6 juli) geef ik een afscheidsfeestje, dat ik aan de genodigden als 'fundraising' gepresenteerd heb. De stichting is namelijk heel arm, en loopt momenteel zelfs achter met de huur van hun pand en de rekening van de telefoon...
Yasser heb ik trouwens leren kennen via een club waar we samen lid van zijn: http://www.hospitalityclub.org - waar wereldreizigers zich hebben verzameld om elkaar gastvrijheid te betonen.
Blijf vooral lezen - de komende maanden zal er steeds nieuws zijn!
Nu ben ik vooral bezig na te denken over wat ik zoal zal meenemen. Ik ga me bezig houden met vrouwen en kinderen, die van Karama allerhande activiteiten aangeboden krijgen. Dat varieert van Engelse les tot allerhande sportactiviteiten. Neem anders ook eens een kijkje op: http://www.karama.org. Op vrijdag (6 juli) geef ik een afscheidsfeestje, dat ik aan de genodigden als 'fundraising' gepresenteerd heb. De stichting is namelijk heel arm, en loopt momenteel zelfs achter met de huur van hun pand en de rekening van de telefoon...
Yasser heb ik trouwens leren kennen via een club waar we samen lid van zijn: http://www.hospitalityclub.org - waar wereldreizigers zich hebben verzameld om elkaar gastvrijheid te betonen.
Blijf vooral lezen - de komende maanden zal er steeds nieuws zijn!
Abonneren op:
Posts (Atom)
