Afscheid....

Inmiddels heb ik al weer 10 (!) minuten onafgebroken onder een klaterende douche gestaan - wat een weelde. En mijn katjes verkeren dankzij een uitstekende verzorging in goede conditie; ze doen of ik niet langer dan een dag ben weggeweest... Hoogste tijd om het weblog af te ronden.

Deheisha heeft een hele dag en avond genomen om afscheid van een vrijwilliger te nemen: het eerste afscheid was van 'mijn kinderen' in Karama. Bijna alle kinderen hielden een toespraak tegen me; alleen Mahmud - de oudste op dat moment - was te emotioneel... Daarna mocht ik de groep toespreken. Natuurlijk had ik een onwijze hoeveelheid lekkere dingen meegenomen naar het afscheid; ook bracht ik een grote hoeveelheid 'mortadella' mee om die over te dragen aan de nieuwe kattenverzorger (er was veel belangstelling voor dit baantje). In mijn toespraak noemde ik mijn domheid om zoete dingen te serveren, terwijl ik al die tijd heb lopen hameren op de voordelen van fruit eten en het belang van tanden poetsen. Ik heb ze verteld dat ik erg genoten heb van onze activiteiten en dat ik alle mensen in Nederland zou vertellen hoe goed en lief de mensen in Palestina zijn (bij deze!). Daarna bleken verschillende groepjes wat ingestudeerd te hebben en hadden ze een verzameling van mijn Arabische lievelingsmuziek bij elkaar gesprokkeld, waarna we nog lang gedanst en gezongen hebben met z'n allen.

Het afscheid van de familie hakte er ook in; en daar was ik gezien de hoeveelheid familieleden ook wel even mee bezig natuurlijk. Ze hadden heel veel kado's meegebracht; bij een aantal dacht ik: hoe krijg ik het in hemelsnaam thuis? Allerlei eetbare dingen in megaverpakkingen, om de smaak van Palestina levend te houden. Maar ook vazen, spaarpotten, muziek, een nachtjapon, chocola en diverse sierraden... Gelukkig kreeg ik ook een extra tas om de spullen in te vervoeren. Vooruit: de laatste plaatjes:
http://www.mijnalbum.nl/Album=QDFEOTMT

De terugreis verliep zeer voorspoedig, mede dankzij een aantal goede adviezen dat ik had gekregen om de strenge ondervraging door de Israelische veiligheidstroepen te doorstaan. Ik heb dus het volste vertrouwen in de mogelijkheid om terug te gaan (er zijn internationals die op een zwarte lijst gezet worden, vanwege hun activiteiten in de Palestijnse gebieden en daardoor Israel niet meer in kunnen...).

Terugkijkend op mijn verblijf in Deheisha vluchtelingenkamp gaan er veel gedachten door mijn hoofd. Herinneringen aan de hitte, de warmte en hartelijkheid van de mensen, de armoede en uitzichtloosheid, de 'pesterijen' van de bezetter. Maar ook de onderlinge hardhandigheid, de vroomheid, de huilende kinderen, de afhankelijkheid van hulp, het geschreeuw & lawaai en de vele niet-nagekomen beloften...

Ik heb mijn moeilijke momenten gehad (ik heb twee keer op het punt gestaan te vertrekken), maar ben heel blij dat ik tot het einde gebleven ben. Ik heb geleerd dat ik les kan geven en het heel goed met kinderen van alle leeftijden kan vinden. Ik heb genoten van alle politieke gesprekken en discussies en het vele heerlijke fruit. Ik ben vol bewondering over hoe mensen in deze omstandigheden het hoofd boven water weten te houden en alles aan de praat weten te houden. Ik heb fantastische mensen leren kennen die met veel wijsheid en liefdevol in het leven staan. Die gastvrijheid belijden, op alle mogelijke manieren. Die alles met je delen en je behandelen als hun eigen familie.

Mijn nieuwsgierigheid ging voor mijn vertrek uit naar hoe het leven in een vluchtelingenkamp zou zijn. Dat weet ik nu: het is verschrikkelijk! De slogan bij de oprichting van de staat Israel in 1948 was: 'een land zonder volk, voor een volk zonder land'. Het is een grote leugen: het volk dat tot 1948 woonde in dat 'land zonder volk' zit nu uitzichtloos opgesloten in kampen en kunnen alleen maar dromen over terugkeer naar hun oorspronkelijke dorpen. Dat doen ze met overgave, maar ook met een groot gevoel van moedeloosheid. De Palestijnen hebben het tragische gevoel dat zo'n beetje alle mogelijke oplossingen al eens geprobeerd zijn en hebben hun vertrouwen in de wereld en hun eigen leiders verloren. En daar kan ik me alles bij voorstellen....

Hoe het verder moet met Palestina weet ik niet en heb ik (helaas) niet in de hand. Het is mijn droom dat Israel bevolkt wordt door alle mensen die er nu wonen, op gelijkwaardige basis, met een democratische regering en waar er kansen voor iedereen zijn. Helaas dromen maar heel weinig mensen deze droom: in Israel regeert de angst en in Palestina de moedeloosheid.... En voorlopig houdt een hele grote muur deze situatie in stand!

Het werken aan een dagelijks weblog heeft meegeholpen aan het op de been blijven: het was gewoon leuk om van de diverse dagelijkse avonturen een leesbaar verhaal te maken. Veel is natuurlijk niet in het weblog terecht gekomen, maar kwam in mijn dagboek terecht of in een van de mails aan familieleden of vrienden.
Een weblog heeft natuurlijk wel lezers nodig: gelukkig waren die er.
Dank voor de reacties op mijn dagelijkse berichten; maar ook voor de vele mails met commentaar, aanmoediging en vragen. Het hielp mee om scherp te blijven.