Over (tegenwerkende) taxichauffeurs: de trip naar Nablus

Na twee maanden in de Westbank was ik - tot gisteren - altijd vol lof over het openbaar vervoer. Veel aanbod, snel, goedkoop en altijd onverwachtse ontmoetingen. Met taxi'service'chauffeurs die altijd hun best voor je doen. Vol goede zin vertrok ik gisteren even na 9 uur naar Bethlehem om naar Nablus te gaan. De taxi's verzamelen zich per richting en op 'mijn' plek aangekomen hoopte ik binnen 2 uur in Nablus te zijn, waar 'gids' en vriend van vriend Aleeh op me wacht. Eerste tegenvaller: ook hier geen belangstelling van wie dan ook om naar Nablus te reizen. De chauffeur gaat rijden als de taxi vol is; gedurende 3 kwartier ben ik de enige passagier. Dan stelt hij me voor om naar Jericho te rijden. Het is een omweg, maar ik mag voor dezelfde prijs mee. Van Jericho zal hij me vervolgens naar Nablus brengen. Niet dat ik iets in Jericho te zoeken heb, maar een onverwachts extra tripje is altijd leuk. Bovendien heb ik voldoende tijd.... denk ik. Na het veranderen van onze bestemming (nu 'Riha' = Jericho) stroomt de taxi vol en we vertrekken na twintig minuten. Voorspoedig bereiken we Jericho waar de chauffeur de passsagiers dumpt - op mij na natuurlijk - en vervolgens de ramen sluit, de airco aanzet en rondjes met me begint te rijden. Het duurt even voor ik dit door heb.... De rit begint met een huwelijksaanzoek (tot dat moment hebben we nauwelijks een woord gewisseld; voldoende reden om het eervolle aanzoek af te wijzen). Zijn volgende tactiek is mij een priverit naar Nablus aan te bieden; deze is 7 x zo duur als een 'service-rit', dus ik bedank voor de eer. Dan zet hij me af bij de verzamelde taxi's voor Nablus: hij heeft er geen zin meer in.

Daar is het van hetzelfde laken een pak: op een meisje met een dichtgeplakt oog na - is er niemand die naar Nablus wil. Het lange wachten begint, in een taxi waar de temperatuur oploopt tot 37 graden. Na 45 minuten begint mijn bloed zowel letterlijk als figuurlijk te koken: inmiddels staat mijn gids al enige tijd in Nablus op me te wachten - en ik zit in Jericho! Op zijn oud-Hollands ben ik assertief tegen een groepje rondhangende chauffeurs en waarrempel: er gaat er eentje rijden! In die taxi sukkel ik vanwege gebrek aan slaap in de afgelopen twee nachten langzaam van de wereld. Tot ik wakker geschreeuwd word en men Nablus tegen me roept. Ik stap wankelend van de slaap uit en sta in de middle of nowhere... (ik heb natuurlijk al wel betaald tot Nablus). Uiteindelijk weet ik weer een taxi aan te houden die me naar het busstation van Nablus wil brengen, waar Aleeh staat wortel te schieten. Helaas, ook deze meneer heeft er geen zin in en gooit me uit de taxi op de Feisalstraat - het is dan half 3 en ik ben in staat gelijk om te keren! Gelukkig komt Aleeh me redden, waarna onze tour begint.

Nablus is een prachtige stad, waar de militairen (van allerhande snit en nationaliteit) over elkaar heen struikelen. Daar tussendoor ook nog veel bewapende burgers. De stad is van oudsher beroemd om zijn kanaffa; de reden van mijn bezoek is dat ik graag in het bezit wil komen van het recept. Ik ben er dol op en heb zelfs een Palestijns kookboekje gekocht waar het recept in staat, maar bij lezing vielen me al drie fouten op. Vandaar dat ik de bereiding graag met eigen ogen wil zien. Iedereen in Deheisha heeft me verzekerd dat dit een kansloze missie is: het recept is geheim. Aleeh neemt me meteen mee naar de oudste kanaffa-bakker, waar ik in de bakkerij zo lang mag rondkijken als ik wil. Zie de plaatjes: http://www.mijnalbum.nl/Album=QDFEOTMT
Helaas: ik kan - met kookboek in de hand - de bereiding niet goed volgen (misschien toch geheim?) Natuurlijk proeven we ook uitgebreid van het gebak, gevuld met zachte geitenkaas, overgoten met gesuikerd rozenwater. Dan neemt Aleeh me mee naar het oude badhuis van Nablus waar we hartelijk ontvangen worden. Omdat het op dinsdag vrouwendag is en ik er op woensdag ben, heb ik niks meegenomen om van een bad te genieten. Ze doen er daar alles aan om me van gedachten te laten veranderen; ik beloof ze dat ik zeker een keer terugkom om te genieten van deze hamam. Tenslotte bezoeken we de (nieuwe) universiteit van Nablus: het is er prachtig! Mooie nieuwe gebouwen (allemaal geschonken) en veel enthousiaste studenten. Terug in het centrum eten we het beste broodje kebab van de Westbank bij een vriend van Aleeh en is het tijd voor mij om te vertrekken. Voor mijn familie en de kinderen van Karama sla ik nog even snel 4 kilo kanaffa in. Ik ben dan 2 uur in Nablus geweest....

Van de terugreis is vooral het checkpoint memorabel: hele lange rijen Palestijnen die proberen het checkpoint te passeren. Voor mij - zwaaiend met mijn Nederlandse paspoort - is er een aparte doorgang: ik hoef niet te wachten. Er is een cameraploeg aanwezig (weet niet waar vandaan) die deze genante vertoning op film vastlegt.

Het is mijn bedoeling om de nacht bij vrienden in Beit Sahour door te brengen. Maar met de taxi daarheen gaat het weer mis: mijn chauffeur stopt aan de verkeerde kant van Bethlehem en is niet te vermurwen om naar de plaats te gaan waar hij zou moeten gaan!

Enfin, uiteindelijk bereik ik mijn bestemming - maar het duurt een tijdje voor ik over alle tegenslagen van de dag heen ben. Hoe is het mogelijk dat het 2 maanden goed gaat en op deze dag alles verkeerd wat maar verkeerd kan gaan. Ik heb in totaal 8 uur gereisd voor een bezoekje van 2 uur aan Nablus. Maar ik weet zeker dat ik er nog eens terug ga!

Dit is mijn op een na laatste verslag van mijn verblijf in de Westbank. Vandaag ben ik nog bezig met losse eindjes afronden, afscheid nemen en pakken; morgen vertrek ik richting Nederland.... jippie! In mijn laatste verhaal de laatste belevenissen en een soort evaluerende terugblik.