Gisteren kwam mijn liefde voor kinderen in het algemeen erg onder druk te staan: en dat is netjes gezegd. Tegen een van deze getraumatiseerde kinderen heb ik zelfs gezegd: wat ben jij een rotkind zeg! Gelukkig verstond ze geen Nederlands en keek ik er nog een soort vriendelijk bij. Een heel arm gezin van 12 kinderen, had een groot deel van de kinderen naar Karama gestuurd om zich te vermaken. Daar ben ik voor hier natuurlijk... Helaas mengde het niet goed met de al aanwezige kinderen en is mijn Arabisch ontoereikend om mijn truuks om er een groep van te maken toe te passen. Dan maar een lesjes Engels geprobeerd: men steekt er altijd weer wat van op. Helaas, binnen 10 minuten slaande ruzie.
Misschien tijd voor een leuk spelletje? Ze vonden alle Nederlandse verjaardagspelletjes maar dom en vervelend en ze eindigden dan ook allemaal: in slaande ruzie!
Nieuw idee: we gaan gezamenlijk armbandjes borduren met de Palestijnse vlag er op (daar is geld mee te verdienen!). Het resultaat na 30 minuten: verknipt materiaal, zoekgemaakte naalden, geen armbandjes en: slaande ruzie.
Als je bedenkt dat ik ook in mijn vrije tijd omringd ben door nog meer (gillende en slaande) kinderen, begin ik een soort van begrip voor mijn eigen reactie te krijgen....
Gelukkig kon ik gisteravond 'ontsnappen' naar Beit Sahour voor de generale repetitie voor onze bierdans die we zaterdagavond gaan opvoeren. Na afloop ontstond er een spontaan feest omdat een Amerikaanse vrijwilligster van Sri Lankaanse afkomst haar verjaardag vierde. Beit Sahour is het enige dorp op de Westbank met een christelijke meerderheid; daarom zijn er ook tal van gezellige uitspanningen. En daar gingen we met een grote (internationale en Palestijnse) groep spontaan aan het bier. In Nederland ben ik te kwalificeren als een gezellige innemer: hier moest ik besluiten het na drie biertjes voor gezien te houden. Mijn lichaam is niet meer gewend aan het vergif dat alcohol heet. Het zal dan ook geen verrassing zijn dat ik vanmorgen wakker werd met een echte kater!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Hoi lieverd,
Ik begrijp het zo goed, de vraag naar het waarom. Ik heb me dit ook regelmatig afgevraagd in Peru. Het bevredigende antwoord zal waarschijnlijk lang op zich laten wachten. Feit is dat JIJ daar bent, en geeft wat je hebt, en jou kende, doe je dat met hart en ziel. Ada, ik zou nog zoveel willen zeggen....Ik wacht tot ik je weer zie. Tot die tijd stuur ik je mijn liefs, en wens ik je wijsheid.
Bigi Bosi,
Denise
Liefie Ada, ik kan maar een ding bedenken nu: ik zal blij zijn als je weer thuis komt enne...geniet van het dansen zaterdagavond en gooi effe alle frustratie van je af,ja?
heeeeel dikke knuffel van Els X
Beste Ada,
Toevallig kwam ik op uw site terecht. Heb met genot uw berichten gelezen! Ik ben zelf Palestijns, maar woon in Nederland. Ik kan in Palestina alleen mijn familie in Dabburiya, Umm Al Fahm, Jenin en soms Ramallah opzoeken. Gaza kom ik helaas niet in. Het doet me goed dat u daar bent/geweest. Dat u ziet wat er echt gebeurt! Het doet me zo pijn al die onwetenheid hier in mijn omgeving. Men weet amper dat Palestina en de Palestijnse bevolking bestaan. Voor mensen als u heb ik grote bewondering. Het doet me echt goed, zo kan ik me gevoel nu het beste beschrijven. Raar maar ik heb een gevoel, dat ik u wil bedanken, bedanken voor dat u daar bent.
Heel veel liefs I.M. (17 Jaar)
Een reactie posten