Een vrije dag.

Er zijn gradaties in heet, maar de laatste dagen is het hier bloedheet! Minstens 35 graden in de schaduw. In Karama heeft dit gevolgen voor alle aktiviteiten: zelfs in mijn borduurklasje loopt het zweet ons over de rug. Ik heb gisteren de hele dag moed verzameld voor het optreden in Beit Sahour - in de avond. Wekenlang hebben we geoefend op de bierdans, die dankzij Kathy - een meisje uit Wales - geen Heinekendans geworden is. De avond kan gerust een groot succes genoemd worden: heel veel deelnemers die hun kunnen hebben laten zien en een dol-enthousiast publiek. Natuurlijk is er bewijs van:
http://www.mijnalbum.nl/Album=QDFEOTMT

Voor vandaag heb ik mezelf een vrije dag beloofd en die heb ik doorgebracht in Jeruzalem; toch wel het brandpunt van (bijna) alle religies ter wereld. Het blijkt de dag van de interessante ontmoetingen te zijn. En het gespreksonderwerp is vaak religies. Met uitzondering van het gesprek met Israelische soldaten, waarvan er enkelen in Nederland op vakantie geweest zijn en daar verschillende goocheltrucs geleerd hebben. Ik moet ze allemaal bekijken, ondergaan en bewonderen. Met taxichauffeur Ismaeel heb ik een interessant gesprek over de huwelijkse gewoonten hier, maar dan gezien vanuit het standpunt van de man. Om zijn vader een plezier te doen is hij getrouwd met de dochter van zijn vaders beste vriend. Ze hebben het nog nooit goed met elkaar kunnen vinden, al hebben ze vier kinderen samen. Als ik hem vraag of hem hetzelfde zou kunnen overkomen, als hij weer begin twintig zou zijn, zegt hij uit de grond van zijn hart NEE. Een dure les dus.

In Jerusalem is het vooral rondom de klaagmuur heel druk met groepen. Ik raak aan de praat met een groep christenen uit Nigeria - die op me afgestapt zijn omdat ik mijn Afrikaanse t-shirt aan heb en dit ze aan thuis doet denken. (Het shirt heeft een afbeelding van een Afrikaanse kapsalon: Salon of Good Times). Ze noemen me 'sister'.

Later in de souq van Jerusalem, tussen de Damascusgate en de Al Aqsa Moskee ontmoet ik een Bedouien - Sinai geheten - die een meester is in het maken van sierraden. (Op mijn vraag of zijn broertjes ook naar woestijnen genoemd zijn, blijkt alleen de Golan vernoemd te zijn...) We komen te spreken over religies en (natuurlijk) humanisme. Hij vraagt me tijdens het gesprek een sierraad te ontwerpen. Tussen ons in staan grote bakken met zilveren ornamenten; vele om de diverse gelovigen te plezieren. Ik zeg hem dat ik een sierraad met alle symbolen van religies wel aardig zou vinden. Dus een handje van Fatima (Islam), een kruisje (Christendom), een Davidsster (Jodendom). Hij raakt zo geinspireerd dat hij er nog een Bedouienenmuntje aan toevoegt en een Maltezerkruis. Voor de ankh is helaas geen ruimte meer. De ketting is echt prachtig en gaat ruimschoots boven mijn budget. Omdat hij er nog nooit aan gedacht heeft zoiets te maken, wil hij me in eerste instantie de ketting kado doen. Maar zoiets kostbaars (900 NIS) kan ik echt niet aannemen. Uiteindelijk accepteert hij mijn (laatste) briefje van 100 NIS.