Het schaap smaakt zekki....

Maar het duurde even voor ik dat kon zeggen!
Musa woont met zijn gezin pal boven mij en terwijl er al tientallen kampgenoten naar boven lopen, probeer ik nog even van mijn relatieve rust te genieten. Dat is niet de bedoeling: ik moet onmiddellijk naar boven komen. Ik sjok gehoorzaam de trap op en word pontificaal in de hal op een krukje neergezet. Om me heen is het een gekkenhuis: er staan pannen met rijst van een afmeting die ik nog nooit gezien heb. Verder even grote pannen met het gekookte schaap er in. Alles wordt door een groep mensen - onder leiding van een zwager - op grote schalen geschept, stukken vlees er op gelegd en door een groep jongens aan de eters verstrekt. Die zitten in alle kamers en slaapkamers rondom de schalen te eten. Ik kijk een tijdje mijn ogen uit maar begin dan ook trek te krijgen. Er wordt me een aantal keren gevraagd of ik wil eten en ik antwoord: heel graag. Maar er komt geen eten. Ik zou ook niet weten tussen welk gezelschap ik mijn kont zou mogen/kunnen vleien. Na een half uur ben ik het zat en besluit om te vertrekken. Eten kun je tenslotte overal... Luay ziet me vertrekken en vraagt of ik gegeten heb: ik leg hem uit dat er blijkbaar wat misverstanden aan de hand zijn: ik krijg alsmaar geen eten. Dan legt hij me uit dat dit geen misverstand is: het is namelijk de bedoeling dat elke eter na het eten vertrekt en ze willen niet dat ik al vertrek.... (zeg dat dan....) Enfin, hij regelt eten voor me: binnen no time krijg ik een schaal rijst met amandelen en een stuk gebraden kip er boven op.... Kip? We zouden toch schaap eten? Om dit op te eten krijg ik een 'ereplaats': in de hal, naast de voordeur... In mijn beste Arabisch probeer ik aan Musa uit te leggen, dat waar bijna 100 mensen aan het eten zijn ik liever samen met mensen eet. Nee, geen sprake van: ik moet op de ereplaats eten. Nou, gezellig hoor! Ik werk me door een deel van de rijst en kip heen en ga vervolgens naar buiten om af te koelen en bij te komen. Daar vraagt Luay me hoe het schaap gesmaakt heeft. Ik leg hem uit dat er blijkbaar ook kip gegeten wordt en ik daarmee bedeeld ben. En dat terwijl ik me zo verheugd heb op het proeven van het schaap! Musa snelt naar de keuken om dit 'verzuim' goed te maken: hij komt terug met een homp schapenvlees in zijn vette vingers. Er zit niets anders op dan deze homp naar binnen te werken, al kijk ik de hele tijd uit naar een plek om in ieder geval een deel te dumpen. Er zijn te veel mensen om me heen om het vlees op een nette manier onzichtbaar te maken: ik eet de homp dus op. En, echt waar, het is helemaal niet vies...
Na het eten zijn er grote groepen familieleden en kampgenoten - die nog nooit van mijn gezelschap genoten hebben - die hun Engels op mij willen oefenen. Dat ik nog nauwelijks Arabisch spreek heeft hier mee te maken... Inmiddels weet wel iedereen dat ik graag liedjes zing en ook nog vier (populaire) Arabische liedjes in mijn repertoire heb. De middag eindigt dus met veel gezang over habibi en kleine, ondeugende jongetjes (sjater, sjater).

In de avond is er veel spanning rondom Moundir: kennen we die nog? De 'raadsman' uit de gevangenis van Ramallah - die dolgraag wil trouwen. Ik ben getuige geweest van een van zijn pogingen een Zweedse/Palestijnse te veroveren (ik ben er pas later achter gekomen dat ik fungeerde als een soort chaperonne) die binnen 30 minuten overhaast het pand verliet. Een collega van Moundir heeft met hem te doen en heeft gezegd een meisje te kennen (een vriendin van zijn vrouw) die wellicht een geschikte kandidaat is voor een huwelijk. Moundir vraagt een ontmoeting te regelen. Het meisje weigert: als hij belangstelling heeft moet hij maar op traditionele wijze zijn opwachting bij haar thuis maken (ze hebben elkaar nog nooit gezien!). Moundir besluit niet te gaan: hij wil weten wat voor vlees hij in de kuip heeft. De familie van het meisje gebruikt deze tijd (een periode van twee weken) om het gebruikelijke onderzoek in te stellen naar Moundir en zijn familie. Dat blijkt een positieve uitkomst te hebben. En gisteren is Moundir toch naar de familie van het meisje vertrokken om kennis te maken en (als ze niet al te zeer tegenvalt) de verloving aan te kondigen! De witte rook maakt ons allemaal blij. Als het in dit tempo doorgaat, ga ik de bruiloft voor mijn vertrek ook nog meemaken!