Na alle horror-verhalen van internationals die proberen terug te keren naar Europa, houd ik mijn hart vast als ik Alitalia bel voor het bevestigen van mijn terugvlucht a.s. vrijdag. Maar ik heb (weer) geluk: als ik maar op tijd ben, zal er een plaatsje in het vliegtuig voor me zijn. Omdat het openbaar vervoer tussen Deheisha en Tel Aviv nogal omslachtig is en veel tegenslag kan hebben (mijn rit hierheen heeft meer dan 5 uur geduurd), heb ik besloten een taxi te gaan nemen. Ook nog moeilijk, want - uiteraard - mogen de meeste Palestijnse taxi's Israel niet in. Ik heb gelukkig iemand gevonden met een 'permissie', dat gaat dus wel lukken.
Vanuit de wijde omgeving begin ik allerlei afscheidskado's te ontvangen. Grote zakken met maramya - oftewel salie. Hier wordt de lievelingsthee van de Palestijnen van gemaakt en ik kijk alleen maar uit naar het moment er van verlost te zijn (ik heb al mijn hele leven een hekel aan de lucht van salie). Nu kom ik op Schiphol aan met een koffer die zodanig zal stinken, dat de douane me zeker zal verdenken van het smokkelen van verboden waar - waarbij de salie als afleidingsmanoeuvre dient.... Ook allerhande andere kruiden die goed zijn tegen alle soorten kwalen, ingedikt druivensap, specerijen om kip mee in te smeren en wat al niet.
Het lijkt onwerkelijk om hier straks niet meer te zijn. Maar dat zal wel logisch zijn na bijna twee maanden. Deze week ben ik nog druk met uitstapjes, al gaat het uitstapje naar Nablus even niet door vanwege spanningen daar. Er is een man door een sluipschutter doodgeschoten, omdat die dacht dat de man een mes in zijn handen had. Het was een broodje falafel.... Je zou denken: en wat dan nog, dan is het een mes... Die schutter zit hoog en droog in zijn toren, de man is op geen enkele manier een dreiging voor hem.
Twee dagen geleden (zaterdag) was het in Bethlehem trouwens ook spannend: ineens veegde de Palestijnse intelligence (er is geen leger, maar de politie bestaat uit 14 onderdelen, waaronder dus een heuse eenheid die zich met intelligence bezig houdt) Manger Square schoon (het plein voor de Geboortekerk). Het zag er allemaal heel stoer en angstaanjagend uit. Ze bleken te jagen op twee Hamas-leden en hielden voor dat doel alle passerende auto's aan. De Hamas-mannen werden overigens niet gevonden. De mannen van dit politieonderdeel zeiden trouwens de dag van hun leven te hebben; ze hebben heel weinig te doen. Dit was echt een verzetje....
Aanstaande zondag (2 september) hoop ik zodanig geacclimatiseerd te zijn (wat vooral zal bestaan uit het doodknuffelen van mijn 3 katten!) dat ik een inloopborrel geef voor iedereen die zin heeft langs te komen.... en mijn huis weet te vinden. Er zal ook een overvloed aan maramya-thee zijn trouwens.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Lieve Ada...gisteren werd je gemist door mijn lieve trouwe vrienden die mijn 48e verjaardag kwamen vieren. Het was weer ouderwets gezellig, alleen hoorde ik een aantal keren 'alleen Ada is er niet...' kortom met iets te veel alchohol in mijn bloed betrad ik vanmorgen het LUMC. Lees de rest maar...ik verheug me erop je te zien. Zondag niet, had ik al geschreven, maar ergens volgende week. Ook ons nieuwe poesje hier zal je bevallen. Geniet van alles, je afscheid, je thuiskomst, je poezen...je hebt mijn zomer opgefleurd met je berichten. Dikke zoen, veel liefs
Aniet
Zondag 26 augustus 2007. 14:45 uur.
Hallo, lieve Ada.
Het is zondag en heel mooi weer. Er is niemand op visite gekomen. Ik denk dat Han en Lon met hun gezien naar de put zijn. Wil zit in Delft en Peet en Theodoor weet ik niet. Ik heb zojuist een sneetje brood en een appel gegeten en zat te bedenken dat ik jou eerst ging schrijven voor ik verder ga haken aan een kleedje, of een poosje ga liggen. Volgende week zondag 2 september ben ik een bezoekje brengen bij jou in Leiden Wat 'n fijn vooruitzicht is dat!!!
Els was gisteren hier om 2 rozenstruiken te snoeien en te bemesten. Ze vroeg of ik niet naar de presentatie van het boek kon komen, maar ze begreep natuurlijk dat ik het liefste naar jou toe ga. Hoe gaat het met jou, na al die beroerdigheid? Is dat niet meer teruggekomen? Heeft iemand jou al bericht dat Clifford overleden is? Ik ben dat namelijk vergeten. Nelly komt nu wel naar Holland toe, met Bradford. Wanneer precies weet ik niet. We zien wel. Han heeft gisteren met Hans een heleboel rommel opgeruimd. Ik kan dat niet dus die 2 hebben daar hun schouders ondergezet. Ik ben blij toe. Jeetje wat is een brief gauw vol. Vooral als je zoals ik, van de hak op de tak springt. Ada, ik eindig weer met de groetjes voor al je "familieleden", en voor jou een dikke knuffel en veel liefs van je moeder Dáág. XXX
PS. De klok slaat 3 uur. Een kwartier met je bezig geweest, wat ik graag doe.
Een reactie posten