Het was vandaag een geslaagde dag, beste lezer.
Met gids Sayid ben ik vanmorgen bijtijds richting Herodian vertrokken; onlangs had ik namelijk in de Volkskrant gelezen dat er enkele opzienbarende opgravingen gedaan waren. Ze bleken nog volop aan de gang te zijn, maar het was het bezoek zeker waard.
De reden dat ik mezelf de luxe van een gids heb gegund (ik doe het normaal allemaal graag zelf...) is dat de broer van Sayid taxichauffeur is op een 'service' - dat is een taxi waar iedereen in kan meerijden voor 2 shekels. Onlangs hield het Israelische leger zijn taxi aan, en liet de zes passagiers uitstappen. Een van die passagiers bleek 'gezocht' te worden. Voor straf zit de broer van Sayid nu 4 (!) maanden in de gevangenis! Alsof het al mogelijk zou zijn om in dit soort vervoermiddelen de antecedenten van de passagiers na te gaan.
Bij 'echte' taxi's werkt het overigens wel zo: in Jeruzalem sprak ik een taxichauffeur die nauwkeurig alle permissies controleert, omdat hij zowel zijn auto een jaar kwijt is en een paar maanden de gevangenis in verdwijnt als hij iemand vervoert die een verkeerde (qua kleur) of geen permissie heeft om in Jeruzalem te zijn...
Sayid heeft vandaag dus als kostwinner kunnen (of liever: moeten) fungeren. Hij heeft gewerkt en geld verdiend en ik kon helemaal ongestoord de toerist uithangen.
Wat heel opvallend was op de Herodian site, waren de diverse opschriften. In Mijn Album
http://www.mijnalbum.nl/Album=QDFEOTMT
heb ik ze even op een rijtje gezet. Er zijn twee plaquettes met teksten over de opstand van de Joden tegen de Romeinen. Er is ook een plaquette van de opstand van de Palestijnen tegen de Joden: alleen heet de Palestijn nu terrorist. Zou niemand van het ministerie van Opgravingen hier de ironie van inzien?
Terug in Bethlehem had ik een bijzondere ervaring. In mijn eerste weken hier ontmoette ik een jongen die halskettingen liep te verkopen. Ik meende, eerlijk gezegd, dat hij geestelijk gehandicapt was. Ik had een heel leuk gesprek met hem en hij gaf me een ketting kado. Ik zei hem toen nog niets te willen kopen, maar dat ik zou terugkomen vlak voor ik terug naar Nederland zou gaan. Terwijl ik een broodje falafel zit te eten, staat deze jongen (Hayo) ineens voor mijn neus. Ik zeg dat ik net aan hem zit te denken, omdat ik nu bijna naar huis ga en wel wat kadootjes wil scoren. We drinken samen thee en hij neemt me mee naar zijn 'magazijn' (zie Mijn Album). Daar ligt een ongelooflijke hoeveelheid lokale handenarbeid: de halve Westbank moet wel voor hem werken. Na het uitgebreide bezoek aan het magazijn (ik mocht er vrijuit in rondstruinen) neemt hij me mee naar zijn huis. Een prachtig huis, van meer dan 1000 jaar oud, met uitzicht op het plein voor de Geboortekerk. Daar drinken we weer thee en doen we (hele goede) zaken. Ik heb er een vriend in Bethlehem bij!
Thuisgekomen in Deheisha ga ik een hapje eten bij tante Menal en krijg daar te horen dat er vanavond feest is, in mijn huis. Broer Taher is namelijk terug uit Jordanie en mag zichzelf nu verloofd noemen (hij heeft er 2 jaar op moeten wachten; zijn familie gaf geen toestemming). Zijn aanstaande (nicht Aisha) is overigens niet meegekomen. Als ik even bij huisgenote Fatima langswip en haar vraag naar het feest, antwoordt ze in grote lijnen als volgt: over mijn lijk. Ze weet van niets.... Om een lang verhaal kort te maken: er is momenteel een heeel groot feest aan de gang - in ons huis. Er zijn tegen de 100 vrouwen en kleine kinderen verzameld die lawaai voor 300 maken; de mannen houden zich op straat onledig met het afsteken van grote hoeveelheden vuurwerk. Na een uur 'feesten' (en een blikje cola met een kwart van een zoet flapje) vlucht ik met pijnlijke trommelvliezen naar het Fast Net Center, waar ik inmiddels in de avonden bijna woon. Ik zit er een beetje raar bij - in mijn Palestijnse feestjurk, mijn thoub - maar daar kijkt niemand van op.
Morgen vertrek ik al bijtijds naar Nablus. Een tripje waarop niemand mij wil (durft te?) vergezellen. Ik heb een lokale gids geregeld die mij de stad gaat laten zien. Alle helden die niet meedurven hebben wel kilo's kanaffi - de lokale specialiteit - bij mij besteld, zodat ik zwaar beladen zal terugkeren, insjallah! Het zal een moeilijke reis worden (Nablus staat bekend om zijn 'tegenstand' tegen de bezetting), maar omdat ik alleen reis (en met mijn Nederlandse paspoort kan zwaaien) zou het voor mij gemakkelijker moeten zijn dan voor Palestijnse reisgenoten. We gaan het zien!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Lieve Ada, het zit er volgens mij bijna op voor je...zal wel heel bijzonder zijn om afscheid te moeten nemen van alle mensen om je heen daar. Ben onder de indruk van je verhalen, je moed. Maar dat laatste wist ik al. Ik wens je een heel goede terugreis toe. Sterkte en kracht bij je afscheid. Ik vond het heerlijk om deze twee maanden met je in contact te blijven. Geniet nog van alle laatste indrukken. Wij zien elkaar ergens volgende week ofzo...we bellen weer.
Een heel dikke zoen, ook van Annemarie, Anita en een goede en behouden terugreis!!!
hoi zus ,t zal allemaal wel weer wennen zijn als je weer de rust in nederland mee maakt in vergelijking met het toch wel aparte leven daar.je maakt ook veel spannende dingen mee.of heb je zo goed naar je zin dat je wil blijven?ga je er ook nog eens weer kijken daar ?heb je al weer zin in school?sterkte deze laatste dagen en ik zie je gauw.groetjes je broertje
Everdingen, 27 augustus 2007.
Hai, lieve Ada.
Nog niet helemaal, maar dit wordt toch wel een van mijn laatste brieven naar jou. Je schrijft dat je een dag doormaakt met luisteren naar en antwoorden van vragen van mensen die moeilijkheden hadden. Financieel ook al. Het is daar armoe troef, begrijp ik uit al uit alles en dan is 50 nis een druppel op ’n gloeiende plaat. Maar ja, alles is welkom. Wat zou jij graag alle hulp willen geven die nodig is. Te weten dat dit onmogelijk is maak een mens heel klein en nietig, maar weest er verzekerd van dat alles wat jij daar betekend heeft toch voor die familie verlichting heeft gebracht. Alles wat je kon doen heb je gedaan. Prachtig hoor, meid. In de Hagenhof deden we vandaag een soort spel waar we vragen bij kregen. De vraag aan mij was wat ik het meest bewonderde. Ik hoefde niet lang na te denken. Ik zei:” Mijn Eigen dochter, die haar 2 maanden vakantie, die ze hard nodig had, als vrijwilligster te besteden aan mensen in een oorlog in Palestina.” Daar achteraan zei ik: “Daar gaat mijn meeste bewondering naar uit. Ik ben heel trots op haar.” Ik krijg nou onderhand de kriebels hoor Ada, als ik aan het einde van de week denk. Het schiet al hard op, gelukkig. Jouw vertrek zal best moeilijk worden, denk ik. Dat kan niet anders. Verder is mijn brief vol. Lieve groetjes en tot schrijfs en een dikke knuffel, tot zondag, hoop ik. XXX,
je moeder.
Een reactie posten